Πλούσια συζήτηση από εργαζόμενους διαφόρων κλάδων και ιδιαίτερα από αυτόν της Υγείας, αναπτύχθηκε κατά τη σύσκεψη που διοργάνωσε η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου του ΚΚΕ με θέμα «Covid-19 και Σύστημα Υγείας» το Σάββατο 24 Οκτώβρη, με ομιλητή το Νάσο Γαλή, ιατρό, μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Λέσβου και στέλεχος του ΚΚΕ.
Παράλληλα, εκφράστηκαν από τους παρευρισκόμενους προβληματισμοί για τα μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας ενώ από τον ομιλητή επισημάνθηκε η επικινδυνότητα της εξάπλωσης του κορονοϊού και η προβληματική αντιμετώπισή του από τις αστικές κυβερνήσεις και εδώ στη χώρα μας από την κυβέρνηση της Ν.Δ. που στο όνομα της κερδοφορίας του κεφαλαίου θυσιάζουν την ανθρώπινη ζωή.
Ειδικότερα, στην εισαγωγή της ομιλίας του ο Νάσος Γαλής έκανε αναφορά στην εξέλιξη της πανδημίας παγκόσμια και στην αντιμετώπισή της από τις χώρες που πλήττονται.
«Βρισκόμαστε ήδη στην εξέλιξη του δεύτερου κύματος πανδημίας. Μια πανδημία η οποία μετρά πάνω από 42.000.000 κρούσματα και πάνω από 1.150.000 θανάτους παγκοσμίως. Και οι αριθμοί ανεβαίνουν συνεχώς. Χάνονται ανθρώπινες ζωές και από ότι εκτιμάται το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών οφείλονται στην αδυναμία νοσηλείας που παρουσιάζουν τα συστήματα Υγείας σε πολλές χώρες, και διαπιστώνεται καθημερινά ότι παρ’ όλες τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για μέτρα στις περισσότερες χώρες, οι κυβερνήσεις δεν προχώρησαν στην άμεση ενίσχυση των συστημάτων υγείας από την άνοιξη μέχρι τώρα, ενίσχυση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αντιμετώπισης μιας πανδημίας.
Αναδεικνύονται καθημερινά διαφωνίες ανάμεσα τις διάφορες χώρες για τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για να αντιμετωπίσουν την εξάπλωση της πανδημίας αλλά ταυτόχρονα να αποφύγουν και τις τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις. Έτσι φανερώνονται αντιθέσεις και αντιφάσεις, πολλές από τις οποίες είναι σύμφυτες της εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την πανδημία αναζητώντας “ισορροπίες” ανάμεσα την δημόσια υγεία και τις οικονομικές επιπτώσεις.
Δήθεν κυβερνήσεις όπου θέτουν προτεραιότητα την “οικονομία” και εκείνες που θέτουν ως προτεραιότητα τον “άνθρωπο”.
Κύριος πολιτικός στόχος τους η έγκαιρη αποτροπή του ενδεχόμενου μετατροπής της “υγειονομικής κρίσης” σε αποσταθεροποιητικό παράγοντα της λεγόμενης “κοινωνικής συνοχής”.
Εμείς γνωρίζαμε ότι καμιά αστική στρατηγική δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη από την καπιταλιστική οικονομία.
Τα μέτρα που παίρνονται από όλες τις κυβερνήσεις δεν είναι μέτρα προστασίας μιας ουδέτερη οικονομίας, αλλά της καπιταλιστικής οικονομίας.
Η στρατηγική “να μη νοσήσουμε όλοι μαζί” δεν είναι ένδειξη “φιλευσπλαχνίας” αλλά ομολογία αδυναμίας των περιορισμένων δυνατοτήτων νοσηλείας που διαθέτουν τα συστήματα υγείας. Δυνατότητες που οριοθετούνται και υπονομεύονται από τις πολιτικές αντιμετώπισης της υγείας σαν εμπόρευμα.
Αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού π.χ. λόγω των ανεπαρκειών των συστημάτων Υγείας κρίνουν ότι η καθυστέρηση της εξάπλωσης της νόσου και η χρονική επιμήκυνση της καμπύλης μετάδοσης θα τους δώσει “χρόνο” ώστε να ανταποκριθούν χωρίς να καταρρεύσουν».
Στη συνέχεια τόνισε ότι οι λαοί είναι αυτοί που πληρώνουν «και με πλήθος θανάτων, εξαιτίας της ανεπάρκειας υποδομών και υπηρεσιών Υγείας και με ουρές ανεργίας».
Επεσήμανε ότι «η διαχείριση της πανδημίας γίνεται με κριτήριο τη διασφάλιση της σταθερότητας του συστήματος, την αντιμετώπιση των επιπτώσεων στην οικονομία από την σκοπιά στήριξης του κεφαλαίου. Έτσι παίρνονται μέτρα περιορισμού της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας όπως και μέτρα στήριξης και κρατικές ενισχύσεις της πληγωμένης καπιταλιστικής οικονομίας».
Τόνισε το ρόλο που πρέπει να παίξει το εργατικό κίνημα ώστε να βγει ο λαός ενισχυμένος και να διεκδικήσει ένα σύστημα υγείας που θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του. «Για το επαναστατικό εργατικό κίνημα όμως το ερώτημα είναι άλλο: θα βγει ενισχυμένη ή αποδυναμωμένη η αστική εξουσία; θα βγει ενισχυμένος ο λαός με βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος ή θα βγει ενισχυμένο το κεφάλαιο; Δεν χρειάζεται καμία αναμονή. Ο πραγματικός εχθρός είναι το κοινωνικό – οικονομικό σύστημα που εμποδίζει να αντιμετωπισθεί η πανδημία αποτελεσματικά. Προστατεύουμε την εργατική τάξη και οργανώνουμε τη λαϊκή πάλη. Αφήνουμε πίσω – τις υπαρκτές – ανασφάλειες, τον φόβο, τις συγχύσεις, τις μεταφυσικές προσεγγίσεις. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να απορρίψουν συνολικά αυτήν την πολιτική. Να ενισχύεται η λαϊκή πάλη για ένα αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Υγείας-Πρόνοιας, καθολικό, σύγχρονο και απολύτως δωρεάν. Ένα σύστημα υγείας και πρόνοιας χωρίς καμιά επιχειρηματική δράση, που οι υπηρεσίες του θα αποτελούν στην πράξη κατοχυρωμένο κοινωνικό αγαθό και όχι όπως σήμερα ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα.
Με ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας σε πανελλαδικό επίπεδο, με χρηματοδότηση από το κράτος, με Κέντρα Υγείας, αποκεντρωμένα ιατρεία και κινητές μονάδες, χωρίς καμιά εμπλοκή – συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα.
Με πλήρη κρατική χρηματοδότηση των Δημοσίων Μονάδων Υγείας, με αντίστοιχη αύξηση των κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό με φορολόγηση του κεφαλαίου, με κατάργηση των εισφορών των εργαζομένων στον κλάδο υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, όπου θα παρέχονται από το κράτος όλες οι εξετάσεις, θεραπείες, υγειονομικό υλικό, φάρμακα, εμβόλια, χωρίς πληρωμές, συμμετοχή, χωρίς πλαφόν και περικοπές, σύμφωνα με τις ανάγκες και με αποκλειστικά επιστημονικά κριτήρια.
Με μαζικές προσλήψεις γιατρών όλων των ειδικοτήτων, νοσηλευτών, μαιών, τεχνολόγων και άλλων υγειονομικών με σχέση εργασίας μόνιμη, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης για την πλήρη στελέχωση των νοσοκομείων, των Κέντρων Υγείας και των αποκεντρωμένων μονάδων τους (περιφερειακά ιατρεία).
Το ρεαλιστικό από την πλευρά των λαϊκών αναγκών είναι οι τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης της τεχνολογίας, της παραγωγικότητας της εργασίας και του μεγάλου αριθμού υγειονομικού προσωπικού να μπουν σχεδιασμένα στην υπηρεσία για την προάσπιση, αποκατάσταση και βελτίωση της υγείας του λαού».
Για αυτό, κατέληξε «η λαϊκή πάλη για τη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και αποκατάστασης ακόμα και τώρα, εν μέσω πανδημίας, πρέπει να κατευθύνονται στην προώθηση βαθύτερων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών. Για μια ανάπτυξη που ως κριτήριο θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων και συνεχώς διευρυμένων κοινωνικών αναγκών, οι οποίες θα αποτελούν καθολικό, κατοχυρωμένο λαϊκό δικαίωμα από την εργατική εξουσία και το κράτος».#
