Το ιδεολόγημα περί «κατοχής» της χώρας από το ΔΝΤ και την ΕΕ, καθώς και άλλες αντιεπιστημονικές και βαθιά αντιδραστικές ερμηνείες για τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, αναπαράγει η ιεραρχία της Εκκλησίας σε ανακοίνωση που μοιράστηκε στους πιστούς την περασμένη Κυριακή. Οι διάφοροι προπαγανδιστές της κυβέρνησης και των συμμάχων της εστίασαν την όποια κριτική τους στο αν δικαιούται η Εκκλησία να παρεμβαίνει σε πολιτικά ζητήματα.
Η στάση τους είναι υποκριτική και επιτείνει τον αποπροσανατολισμό του λαού. Το θέμα δεν είναι αν η Εκκλησία έχει δικαίωμα να εκφράζει άποψη, αλλά το περιεχόμενο αυτής της άποψης. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, όσοι σήκωσαν τους τόνους για το ρόλο της Εκκλησίας, καθόλου δεν διαφοροποιούνται από τον πυρήνα της άποψης που αυτή εκφράζει. Ισα ίσα που αποτελεί βολική τοποθέτηση για αποπροσανατολισμό του λαού, που «βγάζει λάδι» την κυβέρνηση και την πλουτοκρατία. Αλλωστε η Εκκλησία με τον καπιταλισμό είναι. Τα περί «κατοχής» και μάλιστα με τον τρόπο που σερβίρονται στο λαό, ο οποίος αναγορεύεται σε υπαίτιο για τις «παθογένειες της κοινωνίας», λόγω της «ευμάρειας» και της «καλοπέρασης», όπως λέει η ιεραρχία, στόχο έχουν να ενοχοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα για τη σημερινή βαρβαρότητα και να εξωραΐσουν τη στρατηγική υπηρέτησης του κεφαλαίου, που με συνέπεια προώθησαν και προωθούν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, σύμμαχος των οποίων είναι η Εκκλησία.
Συγκαλύπτεται ακόμα ότι η συμφωνία με την τρόικα είναι στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και απόρροια των επιλογών της αστικής τάξης σε σχέση με τη συμμετοχή της χώρας στους διεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς. Τις επιλογές αυτές πάντα ευλογούσε και συνεχίζει να ευλογεί η διοίκηση της Εκκλησίας. Η γραπτή παρέμβαση της Ιεραρχίας επιχειρεί να ιδιοποιηθεί την αυξανόμενη λαϊκή οργή και να τη χειραγωγήσει, ώστε να λειτουργήσει στα όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος. Επιδίωξή της είναι να διασωθεί το μείζον, που είναι η μη αμφισβήτηση της ουσίας του καπιταλιστικού συστήματος και να διαιωνιστεί η υποταγή του λαού στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η ιεραρχία της Εκκλησίας αντιστρέφει την πραγματικότητα για να κρύψει τις αιτίες της κρίσης και κυρίως να συσκοτίσει τη διέξοδο για το λαό. Γίνεται λόγος για «κατοχή», κάτι σαν ανωτέρα βία και μ’ αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται να κρυφτεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος της κυβέρνησης και των συμμάχων της στη διεύθυνση του πολέμου που διεξάγει η πλουτοκρατία σε βάρος του λαού.
Η πραγματική «κατοχή» που υπήρχε προ μνημονίου και τρόικας και συνεχίζει να υπάρχει ε ν τει νόμε ν η, είναι αυτή της καπιταλιστικής ι δ ι ο κ τ η σ ί α ς , της ταξικής εκμετά λ λευσης που παράγει το καπιταλιστικό σύστημα και σε συνθήκες ιμπεριαλισμού παίρνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά της βαρβαρότητας και το γεγονός ότι μια χούφτα μεγαλοεπιχειρηματιών καρπώνονται τον πλούτο που παράγει ο λαός. Είναι το αλυσόδεμα της εργατικής τάξης στην ακόρεστη κερδοφορία του κεφαλαίου και η υποταγή των σύγχρονων λαϊκών αναγκών στη δίψα και ανάγκη των καπιταλιστών να κάνουν ολοένα και πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Στη βάση αυτή, η Ιερά Σύνοδος δίνει συγχωροχάρτι στους ενόχους και επιχειρεί να ενοχοποιήσει τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δηλαδή τις δυνάμεις εκείνες που έχουν το ιστορικό καθήκον να ανατρέψουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, το οποίο υπηρετεί η ιεραρχία, μαζί με τα κόμματα του κεφαλαίου.
