Εκδήλωση τιμής για το Νίκο Βαβούδη
Μανταμάδος 18-12-2011
Ξεχωριστή βραδιά, ξεχωριστή τιμή
Ήρθαν πολλοί, πάρα πολλοί, από όλα τα μέρη του νησιού, γέμισε το παλιό ελαιοτριβείο «η «Μηχανή τ’ Αγιού», το Πολύκεντρο Μανταμάδου, από νιάτα αντάμα με ασπρομάλληδες παππούδες, από αγωνιστικότητα, ενθουσιασμό και συγκίνηση.
Την Κυριακή 18 Δεκέμβρη, η ΝΕ Λέσβου, η ΚΟ Μανταμάδου του ΚΚΕ και το ΝΣ Λέσβου της ΚΝΕ, διοργάνωσαν εκδήλωση για να τιμήσουν τον κομμουνιστή αγωνιστή Νίκο Βαβούδη.
Την εκδήλωση άνοιξε η γραμματέας της ΚΟ Μανταμάδου σ. Μαρία Γιαννίκα που αφού καλωσόρισε θερμά τους παρευρισκόμενους τόνισε:
«Στο πρόσωπο του Νίκου Βαβούδη τιμάμε και όλους τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για το Κόμμα, για τα δίκια της εργατικής τάξης, για το λαό και συνεχίζουμε μαχητικά το δρόμο που χάραξε και συνεχίζει το ΚΚΕ, εδώ και 93 χρόνια, δρόμο δύσβατο, μα ωραίο και αληθινό, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό.
Η προσφορά του Νίκου Βαβούδη στο κομμουνιστικό κίνημα παραμένει αστείρευτη πηγή διδαγμάτων, που οι γενιές των νέων κομμουνιστών μπορούν να αντλούν σήμερα μεγάλη δύναμη από τη μορφή αυτή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Με τη στάση και τη δράση του, δίδαξε την αφοσίωση στα κομμουνιστικά ιδανικά, την αισιοδοξία και στους πιο δύσκολους καιρούς, την πίστη στη δύναμη του λαού, την αυταπάρνηση και την ανιδιοτελή προσφορά στον αγώνα.
Πολύτιμη παρακαταθήκη για τη νέα γενιά με τις ανησυχίες και τον ενθουσιασμό που τη χαρακτηρίζει, με τις αναζητήσεις που κάνει, με τη φλόγα για αγώνα που την καίει, και με την ωριμότητα και την πείρα που αποκτά.
Η ζωή του είναι ένα ημερολόγιο Αγώνα με συγκλονιστικές στιγμές ηρωικές και ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινες και συγκινητικές, που εμπνέουν και θα εμπνέουν για πάντα τους κομμουνιστές, όλους τους λαϊκούς αγωνιστές, στους σημερινούς και αυριανούς αγώνες για την οικοδόμηση της πιο δίκαιης και ανθρώπινης κοινωνίας, του σοσιαλισμού».
Χαιρετισμό απεύθυνε εκ μέρους της ΝΕ Λέσβου ο σ. Δημήτρης Καραγιάννης
Για τη ζωή και τη δράση του Νίκου Βαβούδη, για τους αγώνες του και την αταλάντευτη στάση του στα ιδανικά και στις αρχές του ΚΚΕ μίλησε ο σ. Δημήτρης Καρατζιτζής
Απόσπασμα από την Απόφαση αποκατάστασης του Ν. Βαβούδη, της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για το Β’ Τόμο της Ιστορίας του, που αφορά στην περίοδο 1949 – 1968, όπως αυτή δημοσιεύθηκε στην ΚΟΜΕΠ και τον «Ριζοσπάστη», διάβασε η σ. Ελένη Αντώνα –Βουλβούλη.
Οι στιγμές χρωματίζονται από συγκίνηση, στα μάτια φωτιά η πίστη στους αγώνες της εργατικής τάξης, φωτίζει τα πρόσωπα όλων και ηΔιεθνής «κλείνει» την εκδήλωση. Ενώ συγχρόνως προβάλλονται φωτογραφίες των λαϊκών αγωνιστών του Μανταμάδου:
Δημήτριο Προκοπέλλη ή Στράτη, το Νίκο Μαρμαρινό, τον Γιώργο Ζερβό, το Χαράλαμπο Γεωργούλα, τον Ιγνάτιο Αντωνέλλη, το Στέφανο Φουντή, το Γιάννη Ανουσά, το Χαράλαμπο Κανόνη, το Νικόλα Αδαλή, τον Αχιλλέα Κοντάρα, το Στρατή Αποίκο και τον Παρασκευά Κούκο που έπεσαν στον αγώνα για Λευτεριά δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κοινωνική πρόοδο για το σοσιαλισμό
Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης λειτουργούσε μικρή έκθεση βιβλίου της Σύγχρονης Εποχής και μεταξύ των πολιτικών, λογοτεχνικών και παιδικών τίτλος την πρώτη θέση κατείχε και ο Β΄ Τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, περιόδου 1949-1968.
Προβλήθηκαν φωτογραφίες και άλλα υλικά για το Νίκο Βαβούδη καθώς και Βίντεο από την εκδήλωση τιμής που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ.
ΝΙΚΟΣ ΒΑΒΟΥΔΗΣ ο «Μπολσεβίκος»
(1906 – 1951)
Η ομιλία του Δημήτρη Π. Καρατζιτζή
Α: Τα πρώτα χρόνια
Ο Νίκος Βαβούδης, ο άνθρωπος θρύλος, είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές που έδωσε ο Μανταμάδος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Ο πατέρας του Στρατής είχε μεταναστέψει στη Ρωσία. Εκεί παντρεύτηκε μια Ρωσίδα, κ’ απέκτησε δυο παιδιά το Νίκο και τη Φρόσω.
Ο Νίκος γεννημένος το 1906, κατ’ άλλους το 1903 στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου ζει, αν και μικρός, τα γεγονότα της Οχτωβριανής Επανάστασης τα οποία είχαν επίδραση στην μετέπειτα αγωνιστική του πορεία. Δεν μπόρεσε όμως να βιώσει πλήρως τις ιδέες και τους στόχους της επανάστασης γιατί έφυγαν οικογενειακώς από τη Ρωσία και ήρθαν στον Μανταμάδο. Σαν νιόφερτος από τη χώρα των «Μπολσεβίκων» του δόθηκε το παρατσούκλι «Ο Μπολσεβίκος» και με αυτό το όνομα ήταν γνωστός στους παλιότερους εδώ στο χωριό.
Στο χωριό ασχολήθηκε μαζί με τον πατέρα του στην επεξεργασία δερμάτων, (βυρσοδέψης) εργασία που συνέχισε και μετά την εγκατάσταση του στη Μυτιλήνη.
Επηρεασμένος από τις κομμουνιστικές ιδέες της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, που μετά το 1922 παρουσιάζουν ραγδαία άνοδο και στον Μανταμάδο, αλλά και από τα γεγονότα της εποχής – μικρασιατική καταστροφή, το δράμα της προσφυγιάς, τη φτώχια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, τις ατασθαλίες και τη δημαγωγία του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων τους των αστικών κομμάτων, καθώς και τις συνεχείς διώξεις, την τρομοκρατία, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και εκτοπίσεις εργατών, αγροτών αλλά και κάθε προοδευτικής εκδήλωσης και αγωνιστικής διαμαρτυρίας, οδηγείται στο να οργανωθεί από τον ήρωα μας, Αχιλλέα Κοντάρα το 1927 στο Κ.Κ.Ε.
Γρήγορα αναδείχτηκε σε στέλεχος, πρωτοστατώντας στους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων της Μυτιλήνης. Μάλιστα ο σ. Παναγιώτης Φουντής έλεγε συχνά ότι: «..σε μια κινητοποίηση στη Μυτιλήνη, σπάει φούρνους και μοιράζει ψωμιά σε πεινασμένους εργάτες…»
Το 1928 φεύγει καταδιωκόμενος για τον Πειραιά και το 1929 –’30 γίνεται μέλος της Περιφερειακής Επιτροπής Πειραιά του Κ.Κ.Ε.
Μέσα από τις γραμμές του Κ.Κ.Ε. αντιπαλεύει την νέα κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και οργανώνει με την καθοδήγηση του κόμματος νέους αγώνες.
Πρωτοστατεί στην ίδρυση του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά του οποίου υπήρξε γραμματέας.
Β: Οι διώξεις, φυλακίσεις και η απόδραση από τις φυλακές της Αίγινας
Για τα χρόνια εκείνα (1929-1933)…. Από το «Δοκίμιο της Ιστορίας του Κ.Κ.Ε. – 1918-1949» από σελίδα 199 και πέρα αντλούμε τα παρακάτω σημεία:
«Το φθινόπωρο του 1929 ξέσπασε η πρώτη παγκόσμια οικονομική κρίση στην εποχή του ιμπεριαλισμού….. Η πρωτοφανής σε διάρκεια, οξύτητα και βάθος αυτή κρίση συγκλόνισε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, όξυνε στο έπακρο τις αντιθέσεις του, κατάφερε ισχυρότατα πλήγματα στην οικονομία, στα πολιτικά βάθρα και στην ιδεολογία της αστικής τάξης… Η κρίση αγκάλιασε όλους τους τομείς της καπιταλιστικής οικονομίας …Ισχυρά πλήγματα δέχθηκαν οι πλατιές λαϊκές μάζες. Η ανεργία πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις… Η χειροτέρευση της υλικής και πολιτικής κατάστασης των εργαζομένων λαϊκών μαζών προκάλεσε την απότομη όξυνση της ταξικής πάλης.
Σ’ αυτές τις συνθήκες συντελέστηκε νέα άνοδος του εργατικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος..». και παρακάτω, συνεχίζει: «…Οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις, μπροστά στο αναπτυσσόμενο επαναστατικό κίνημα, κατέφυγαν σε μια σειρά χώρες,.. όπως την Ελλάδα κ.α στην εγκαθίδρυση φασιστικών και μιλιταριστικών δικτατοριών για να ανακόψουν την πάλη των εργαζομένων και την άνοδο των δυνάμεων της επανάστασης….»
Την ίδια περίοδο ο σοβιετικός λαός υλοποιούσε με γρήγορους ρυθμούς την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας και έκανε ένα μεγάλο βήμα στο δρόμο της εκβιομηχάνισης της χώρας. Η τεράστια ανάπτυξη της σοβιετικής οικονομίας με την πλήρη εξάλειψη της ανεργίας φανέρωσαν την τεράστια διαφορά στους δρόμους ανάπτυξης των δύο διαμετρικά αντίθετων κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, μεταξύ σοσιαλιστικού και καπιταλιστικού.
Η καπιταλιστική κρίση γρήγορα απλώθηκε και στην Ελλάδα με εξαιρετικά βαριές συνέπειες στην αγροτιά και τους εργατοϋπαλλήλους..
Επόμενο ήταν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι και να ενταθεί η ταξική πάλη. Οι εργατοϋπάλληλοι, οι αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες ξεσηκώθηκαν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου και της κυβέρνησης του Βενιζέλου με μαζικές απεργίες, με έντονες και μαχητικές διαδηλώσεις και συλλαλητήρια – Απεργίες έγιναν και στο νησί μας-κύρια στην πόλη της Μυτιλήνης, αλλά και στα λιοτρίβια όπως στον Μανταμάδο και στην Κλειου, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη.
Στις απεργίες και τις μαζικές εκδηλώσεις των εργαζομένων, η κυβέρνηση Βενιζέλου, απάντησε με δολοφονίες και τραυματισμούς εργαζομένων.
Νόμοι, όπως ο 4229/1929, περιβόητος ως «ΙΔΙΩΝΥΜΟ», της κυβέρνησης Βενιζέλου, που χαρακτήριζε την κομμουνιστική δράση και ιδεολογία ως «ιδιώνυμο αδίκημα», στρεφόταν κατά κύριο ενάντια στο Κ.Κ.Ε. και τη δράση του. Απαγόρευε όμως και τη δράση οργανώσεων που διεπόταν από την αρχή της ταξικής πάλης.
Νόμοι λοιπόν, Δικαστές, Χωροφύλακες, Στρατός, Εκκλησία, μερίδα διανοουμένων και κρατικές υπηρεσίες επιστρατεύτηκαν στην άσκηση μιας γενικής πολιτικής επίθεσης κατά των εργαζομένων και του Κ.Κ.Ε.
Μετά την ψήφιση του «Ιδιώνυμου» δυνάμωσαν και πολλαπλασιάστηκαν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις οι εκτοπίσεις, οι ξυλοδαρμοί, ακόμα και οι δολοφονίες αγωνιστών.
Η επίθεση ενάντια στην Ενωτική Γ.Σ.Ε.Ε. και την Εργατική Βοήθεια, εντάθηκε και τέθηκαν εκτός νόμου. Η επίθεση αυτή επεκτάθηκε και σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που συνεργαζόταν ή υπαγόταν στη δύναμη της Ενωτικής Γ.Σ.Ε.Ε., μεταξύ αυτών και το Ενωτικό Εργατικό Κέντρο Πειραιά του οποίου γραμματέας ήταν ο Νίκος Βαβούδης.
Αρχές Αυγούστου το 1931 συλλαμβάνεται ως κατηγορούμενος μαζί με άλλους με τη σκηνοθετημένη κατηγορία της Ασφάλειας για τη δολοφονία του αστυφύλακα Γυφτοδημόπουλου.
Ο «Ρ» στις 13-8-1931 γράφει:
«Ο Βαβούδης απολογούμενος είπε ότι η κατηγορία αποβλέπει στον να τον ενοχοποιήσει για την υπόθεση του φόνου, επειδή είναι ένας από τους ηγέτες της συνδικαλιστικής κίνησης του Πειραιά».
Επίσης στις 7-8-1931 για τη σύλληψη του Ν.Β. ο «Ρ» γράφει, μεταξύ άλλων: «…Απελπιστική είναι η κατάσταση του σ. Βαβούδη. Χθες επί εξ ώρες ήταν λιπόθυμος. Οι δικηγόροι σύντροφοι Μηλιαρέσης και Κατηφόρης τον είδαν χθες το βράδυ. Είναι αγνώριστος. Μόλις μπόρεσε να προφέρει τις λέξεις: «Με σκότωσαν. Μου λέγανε να πω τον γραμματέα της κομματικής οργάνωσης στον Πειραιά. Κοιτάξτε τη γυναίκα μου» και έγειρε το κεφάλι στους ώμους του»
Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά, τον Σεπτέμβριο του 1931, απαλλάσσεται από την κατηγορία που του απάγγειλε η Ασφάλεια.
Αργότερα όμως, πρωτοστατώντας σε μια απεργία, συλλαμβάνεται για παράβαση του νόμου 4229/29 («Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου), βασανίζεται απάνθρωπα (του βγάζουν τα νύχια), καταδικάζεται σε πενταετή φυλάκιση και κλείνεται στις φυλακές Συγγρού. Μετά μεταφέρετε μαζί με άλλους συντρόφους του, στις φυλακές της Αίγινας, απ’ όπου ξεκινάει, τέλος του 1933, και η προσπάθεια δραπέτευσης 8 συνολικά συντρόφων, μετά από εντολή της καθοδήγησης του κόμματος.
Στις 8 Μαΐου 1934, ημέρα Τρίτη, έκανε το γύρο του κόσμου η είδηση: «Οκτώ κομμουνιστές δραπέτευσαν από τις φυλακές Αίγινας»
Το πόρισμα της επιτροπής αναφέρει και τα εξής: «Οι αποδράσαντες είχαν ανοίξει τρύπα 40Χ50 εκατοστών του μέτρου με κατεύθυνση προς τα θεμέλια του εξωτερικού τοίχου του δωματίου. Σε βάθος δύο μέτρων είχε κατασκευαστεί υπόνομος μάκρους 30 μέτρων που κατέληγε στο εσωτερικό ενός μαντρότοιχου που ευρίσκεται απέναντι της φυλακής» (Ριζοσπάστης 28-5-1934)
Ο κρατικός μηχανισμός αιφνιδιάστηκε.
Μετά το πρώτο σάστισμα, πραγματοποιήθηκε μεγάλη επιχείρηση από στεριά και θάλασσα, χωρίς αποτέλεσμα. Οι αρχές της Αθήνας και του Πειραιά κινητοποιήθηκαν δραστήρια. Ψάχνουν παντού αλλά μάταια. Έγιναν άφαντοι.
Το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» στις 9 Μαΐου 1934 σε τετράστηλο πρωτοσέλιδο γράφει μεταξύ των άλλων: «Χθες την νύχτα εδραπέτευσαν εκ’ των ενταύθα φυλακών οι εγκάθειρτοι κομμουνισταί Δ. Σακαρέλλος, Τζανής Φλωράκος, Κων. Σαρίκας, Αβραάμ Δερβίσογλους, Ευάγγ. Θωμάζης, Απ. Κλειδωνάρης, Μόσχος Δουλγέρης και Ν. Βαβούδης. Παρακαλούμε, όπως έλθετε επίκουροι εις το καταδιωκτικό έργο μας»
Για δε τον Νίκο Βαβούδη στο ίδιο αναφέρεται: «Ο Βαβούδης υπήρξε εις από τους κυριώτερους παράγοντας του κομμουνιστικού κόμματος εν Πειραιεί»
Μάλιστα η δραπέτευση προκάλεσε τέτοιο δέος που η εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» στις 9-5-1934 σε πρωτοσέλιδο τρίστηλο τίτλο της τους αποκαλεί «ΟΙ «ΚΟΚΚΙΝΟΙ» ΦΑΝΤΟΜΑΔΕΣ»
Ο αστικός Τύπος ξερνάει δηλητήριο. Με επικεφαλής τον «Ανεξάρτητο» που ούτε λίγο, ούτε πολύ, ονομάζει τους συντρόφους μας “εγκληματίες”. Ο “Ριζοσπάστης” στις 9 Μαΐου 1934 έγραφε στην 6η σελίδα «ΟΧΤΩ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΜΑΣ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΙΓΙΝΑΣ»
Οι μυθιστορηματικές περιγραφές, οι εκθέσεις και αναλύσεις έχουν ως στόχο τους κομμουνιστές. Μάλιστα το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» στις 21 Μαϊου 1934 φιλοξενεί άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο: «…..ΠΟΙΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΙΝ ΤΟΥ»(!).
Τα δε μέτρα που προτείνονται ουσιαστικά απαγορεύουν τη δράση του Κ.Κ.Ε. και πιο συγκεκριμένα:
«…1) Η συμπλήρωσις της κειμένης δια την δίωξιν του κομμουνισμού νομοθεσίας. 2) Η περιστολή της ασυδοσίας του κομμουνιστικού τύπου. 3) Να επιτρέπεται η κατάσχεσις των πιεστηρίων των κομμουνιστικών εντύπων προκειμένου εκ ταύτης να εισπραχθούν πρόστιμα, δικαστικά έξοδα κλπ. 4) Η απαγόρευσις της εκδόσεως εντύπων και εφημερίδων από οργανώσεις, τα καταστατικά των οποίων δεν έχουν νομίμως κυρωθή και των οποίων τα μέλη είνε άγνωστα και δεν έχουν μόνιμον κατοικίαν. 5) Να συστηματοποιηθή η παρακολούθησις των κομμουνιστών διά της συστάσεως μιας ενιαίας αστυνομικής υπηρεσία…» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ/21-5-34)
Τα παραπάνω μέτρα, αλλά και πολλά άλλα που πάρθηκαν είχαν ως σκοπό, το χτύπημα του ανερχόμενου λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, αλλά και κάθε προοδευτικής κίνησης και συνάμα όμως, βοήθησαν στην παλινόρθωση της μοναρχίας και την επιβολή της Μεταξικής φασιστικής δικτατορίας στη χώρα μας.
Ο δε «Ρ» στις 12 Μαΐου 1934 καλούσε όλες τις ταξικές οργανώσεις να στείλουν διαμαρτυρίες στην Κυβέρνηση Τσαλδάρη και να απαιτήσουν:
«-Να καταπαύσει κάθε τρομοκρατικό μέτρο ενάντια στους φυλακισμένους συντρόφους μας.
–Να μην απαγορευθεί το επισκεπτήριο.
-Να μη μεταφερθούν στο κάτεργο της Ακροναυπλίας –«Κομμουνιστικές Φυλακές Ακροναυπλίας»
-Γενική χωρίς όρους αμνηστεία»
Μετά τη δραπέτευσή του, ο Ν.Β, θα έλθει στον Πειραιά και από εκεί μ’ ένα γκαζάδικο θα πάει μαζί με τους συντρόφους του στη Σοβιετική Ένωση και πιο συγκεκριμένα στην Οδησσό.
Εκεί συμμετέχει ενεργά στην παραπέρα οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη χώρα του Λένιν και συγχρόνως μαθητεύει στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής – ΚΟΥΤΒ εξ’ ου και ΚΟΥΤΒΗΣ – στη Μόσχα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
