Απάντηση το κράτος των εργατών
Ανάμεσα σε εκείνα που πρέπει να γραφτούν στη συνείδηση του λαού από την προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή για το νέο μνημόνιο, είναι η σαπίλα των θεσμών του αστικού συστήματος, στο όνομα των οποίων πίνουν νερό τα κόμματά του. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα: Το ΚΚΕ ζήτησε η ψηφοφορία για το νέο μνημόνιο να γίνει με αυξημένη πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής. Αυτό προβλέπει το αστικό Σύνταγμα για νομοσχέδια που συνεπάγονται παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, όπως οι αστοί την αντιλαμβάνονται, αφού αυτή είναι δεδομένη στις σχέσεις μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, στο πλαίσιο της ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
ΠΑΣΟΚ και ΝΔ απέρριψαν το αίτημα. Ερμήνευσαν το Σύνταγμα κατά τα συγκυριακά συμφέροντα της πλουτοκρατίας, που φοβάται το λαό οργανωμένο στους δρόμους, και ήθελε εδώ και τώρα να ξεμπερδεύει με το μνημόνιο, για να αποφύγει τις κακοτοπιές που συνεπάγεται η όξυνση της ταξικής πάλης. Ετσι και έγινε. Ωστόσο, μερικούς μήνες πίσω, πριν ακόμα γίνει η συγκυβέρνηση και όταν η ΝΔ δημαγωγούσε ακόμα με αντιμνημονιακές κορόνες, για να «μαζέψει» τη λαϊκή δυσαρέσκεια από το ΠΑΣΟΚ, ο σημερινός υπουργός Οικονομικών έλεγε ότι θα ζητήσει αυξημένη πλειοψηφία για το νέο μνημόνιο, σε μια προσπάθεια να σύρει τη ΝΔ στην υπερψήφισή του. Αρα, ερμηνεία και χρήση του Συντάγματος κατά το πώς υπηρετείται κάθε φορά το ιδιαίτερο συμφέρον της πλουτοκρατίας.
Ακόμα πιο πέρα: Η Βουλή συζήτησε και ψήφισε προχτές με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μια συμφωνία που δεσμεύει την επόμενη ή τις επόμενες (αστικές) κυβερνήσεις και υποθηκεύει το μέλλον του λαού για τα επόμενα 40 χρόνια! Η πλειοψηφία των βουλευτών, ανεξάρτητα από την τελική τους επιλογή, που για την πλειοψηφία ήταν δεδομένη, δεν είχε καν διαβάσει το νέο μνημόνιο. Η επίσημη αιτιολογία της κυβέρνησης για τις διαδικασίες εξπρές, ήταν ότι έπρεπε να τηρηθούν οι συμφωνημένες προθεσμίες με την τρόικα. Δηλαδή, με σημείο αναφοράς το Γιουρογκρούπ της Τετάρτης, το μνημόνιο έπρεπε να «ξεπεταχτεί» από το αστικό Κοινοβούλιο μέσα σε εννιά ώρες! Αυτός είναι ο «ναός της δημοκρατίας» τους, τον οποίο υπερασπίζονται σαν κόρη οφθαλμού.
Οι θεσμοί του αστικού κράτους, αναδίνουν τη μυρωδιά του καπιταλισμού που έχει σαπίσει. Γι’ αυτό το σύστημα δεν υπάρχει γιατρειά, όσες μεταμορφώσεις κι αν κάνουν τα αστικά κόμματα για να ξεγελάσουν το λαό, όσοι θεσμοί κι αν φτιαχτούν, δήθεν για να το «εξυγιάνουν». Τώρα, μπροστά στα αδιέξοδα της κρίσης και της αστικής διαχείρισης, φουντώνει ξανά η συζήτηση για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, μέρος της οποίας επιχειρείται με την αλλαγή του Συντάγματος και της λειτουργίας του Κοινοβουλίου. Ο λαός πρέπει να κλείσει τα αυτιά του σ’ αυτούς που πάνε να τον ξεγελάσουν. Για να βγει νικητής στον πόλεμο που του έχουν κηρύξει, πρέπει να αντιμετωπίζει το κράτος και τους θεσμούς του σαν εργαλεία επιβολής της δικτατορίας των μονοπωλίων, που με την πάλη του καλείται να ανατρέψει. Να κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής με λαϊκή εξουσία, να εγκαθιδρύσει την πραγματική δημοκρατία, με το δικό του κράτος των εργατών.
