Εγρήγορση, σχέδιο, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα να δοθεί μαζική απεργιακή απάντηση, ακόμα κι αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να αιφνιδιάσει και να καταθέσει τα αντιλαϊκά της νομοσχέδια τις μέρες του Πάσχα, είναι τα στοιχεία που πρέπει να κυριαρχήσουν τώρα που οι εξελίξεις «τρέχουν» σε όλα τα μέτωπα: Στη διαπραγμάτευση, στο Προσφυγικό, στις διεθνείς εξελίξεις.
Οι δυσκολίες είναι γνωστές και η αναμέτρηση μαζί τους μεγαλώνει την ευθύνη. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει «μαγική εικόνα» σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο, για να ενσωματώσει λαϊκές αντιδράσεις, αλλά και για να κουράσει, να αιφνιδιάσει, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Ούτε βέβαια η ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας, που προπαγανδίζει ανοιχτά στους χώρους δουλειάς το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και εκβιάζει τη συστράτευση των εργαζομένων.
Γερό πάτημα για κλιμάκωση του αγώνα και για την επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν περιοριστεί κι άλλο η επίδραση της γραμμής που υπηρετεί η συνδικαλιστική πλειοψηφία στο κίνημα, η ικανότητά της να χειραγωγεί και να υπονομεύει. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και των μεγαλύτερων Ομοσπονδιών του Δημοσίου ξεδίπλωσαν όλον τον υπονομευτικό τους ρόλο στην πρόσφατη δημοσιοϋπαλληλική απεργία.
Το ίδιο ισχύει και για την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μέσα στον ορυμαγδό των μέτρων, έναν καημό έχει:
Ότι η κυβέρνηση την υποβαθμίζει στην κλίμακα των «κοινωνικών εταίρων», επιλέγοντας να συνδιαλέγεται και να συνεννοείται απευθείας με την εργοδοσία. Μοιράζεται μαζί με το κεφάλαιο και τα κόμματά του το στόχο της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Το Προσφυγικό είναι ένα ακόμα μέτωπο όπου χρειάζεται να ανέβει η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, μπροστά και στην απεργία. Με την πολιτική τους, κυβέρνηση και ΕΕ δημιουργούν προϋποθέσεις εγκλωβισμού χιλιάδων ξεριζωμένων στην Ελλάδα και όσο αυτό συνειδητοποιείται από τους ίδιους, η απελπισία και τα αδιέξοδα μεγαλώνουν.
Σήμερα, η έκφραση της αλληλεγγύης είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται επαφή, συζήτηση, έμπρακτη βοήθεια στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων και των οικογενειών τους να πιέσουν για να ανοίξει ο δρόμος προς τις χώρες προορισμού, να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Ελλάδα, να πάψουν να τους εκμεταλλεύονται τα κάθε λογής κυκλώματα.
Χρειάζεται, παράλληλα, επίμονη διαφωτιστική δουλειά στους χώρους εργασίας, όπου στις συζητήσεις το ζήτημα του Προσφυγικού είναι κυρίαρχο. Να κατανοείται η προσφυγιά ως άμεση συνέπεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που γίνεται για τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων. Εχει, δηλαδή, την ίδια ρίζα και την ίδια αιτία με την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του, να ξαναμοιραστεί η πίτα στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Χρειάζεται, επίσης, ένταση της δουλειάς ενάντια στο ρατσισμό, που καλλιεργείται φανερά και κρυφά, άλλοτε από την εργοδοσία, που δείχνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως τους υπαίτιους για την «κακοδαιμονία» των Ελλήνων εργαζομένων, όταν την ίδια ώρα ξερογλείφεται να τους αξιοποιήσει, για να συρρικνώσει συνολικά το λεγόμενο κόστος εργασίας Ελλήνων και μεταναστών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να απαντηθεί από τα συνδικάτα κάθε προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να σπείρει το μίσος και το ρατσισμό, αλείφοντας το βούτυρο στο ψωμί που της προσφέρει απλόχερα το κεφάλαιο.
Ο αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με αιχμή το Ασφαλιστικό και τα άλλα μέτρα της κυβέρνησης, δεν είναι «μια κι έξω», δεν τελειώνει ανάλογα με το πώς θα εξελιχθεί η ψηφοφορία στη Βουλή, όποτε κι αν γίνει. Η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την πολιτική του χρειάζεται επιμονή και υπομονή, σκληρή δουλειά και συγκέντρωση ολοένα και περισσότερων δυνάμεων μέσα από κάθε μάχη. Χρειάζεται σταθερό τιμόνι στο στόχο της ανασύνταξης, στην οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας.
