Η 9η Μάη είναι η μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, η μέρα που σηματοδοτεί τη μεγάλη νίκη κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού Άξονα Γερμανίας – Ιαπωνίας – Ιταλίας και των συμμάχων τους, η μέρα που έβαλε τέρμα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σ’ αυτήν τη νίκη συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό.
Όμως, για την πραγματοποίησή της, υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης. Τη δική τους σημαντική συμβολή στον 6χρονο πόλεμο (1939 – 1945) είχαν τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα των καπιταλιστικών χωρών. Και σε αυτά ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Αυτή η μέρα, λοιπόν, εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια από τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους να σβηστεί από τη συλλογική μνήμη και τη θέση της να πάρει η «μέρα της Ευρώπης». Στόχος, να σβήσουν από την ιστορική μνήμη, από τη συνείδηση λαού και νεολαίας την ανεξάντλητη δύναμη των λαών που, όταν θέλουν, μπορούν να συντρίψουν τον πιο ισχυρό αντίπαλό τους.
Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα συγκαλύπτουν ότι οι άδικοι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος, ότι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως συχνά παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Οι πόλεμοι γίνονται επειδή υπάρχουν η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, για τη «διέξοδο» από τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού μέσα από τη χειρότερη μορφή καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, τον πόλεμο.
Ακόμα, με στόχο την αναδιάταξη στο συσχετισμό δυνάμεων των ιμπεριαλιστικών κρατών. Χρησιμοποιούν τόσο άτιμα ψέματα για να στηρίξουν τη βάση της επίσημης πλέον κρατικής αντικομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στις ΗΠΑ, ταυτίζοντας το φασισμό – ναζισμό με τον κομμουνισμό. Προχωρούν στην αναθεώρηση της Ιστορίας διαστρεβλώνοντάς την, προκειμένου να ενισχύσουν τη σάπια αστική ιδεολογία και το παρασαπισμένο καπιταλιστικό τους σύστημα.
Με αφορμή την επέτειο της 9ης Μάη, ένα ερώτημα παραμένει επίκαιρο: «Μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο το εργατικό και λαϊκό κίνημα ενώ στην εξουσία βρίσκεται η τάξη που διεξάγει τον πόλεμο;».
Ο Λένιν απαντά καθαρά ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει η εργατική τάξη παρά μόνο με την ανατροπή της τάξης που έχει ξεκινήσει τον πόλεμο. Χρειάζεται η ανατροπή της τάξης που και πριν από τον πόλεμο, την περίοδο του «ειρηνικού» μοιράσματος των αγορών και εδαφών, «έστρωνε» το έδαφος ώστε, όταν χρειαστεί, το μοίρασμα αυτό να γίνει με τα όπλα.
9 Mάη 1945
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 9ης Μάη 1945 στην αίθουσα μιας στρατιωτικής σχολής στο προάστιο Κάρλς Χόρστ του Βερολίνου ο επικεφαλής του γερμανικού γενικού επιτελείου και στενός συνεργάτης του Χίτλερ Στρατάρχης Καϊτέλ συνοδευόμενος από το Στρατηγό της Αεροπορίας Στούμπφ και τον Ναύαρχο Χίντεμπουργκ υπέγραψαν τη συνθήκη παράδοσης άνευ όρων της ναζιστικής Γερμανίας στον Κόκκινο Στρατό και στους επικεφαλής των συμμαχικών εκστρατευτικών σωμάτων.
Ήταν το πιστοποιητικό θανάτου του ναζισμού και η αρχή του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Eνός πολέμου που κάλυψε είκοσι δύο εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα γης στα οποία πολέμησαν εκατόν δέκα εκατομμύρια στρατιώτες από 61 χώρες. Πενήντα εκατομμύρια ψυχές χάθηκαν στο παγκόσμιο μακελειό και τριάντα πέντε εκατομμύρια τραυματίστηκαν.
Μπ. Μπρέχτ: Ο φασισμός μπορεί να πολεμηθεί μονάχα σαν καπιταλισμός
«Σαν παράδειγμα μιας αλήθειας, που δεν οδηγεί σε συμπεράσματα ή οδηγεί σε συμπεράσματα λαθεμένα, πρέπει να μας χρησιμεύσει η πλατιά διαδεδομένη άποψη, ότι σε μερικές χώρες επικρατούν συνθήκες άσχημες, που απορρέουν από τη βαρβαρότητα. Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, ο φασισμός είναι ένα κύμα βαρβαρότητας, που ενέσκηψε σε μερικές χώρες με δύναμη φυσικού φαινομένου. Κατά την άποψη αυτή, ο φασισμός αποτελεί μια νέα, τρίτη δύναμη, δίπλα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό (κι επάνω απ’ αυτούς). Και χωρίς το φασισμό, κατά την αντίληψη αυτή, όχι μόνο το σοσιαλιστικό κίνημα αλλά και ο καπιταλισμός θα μπορούσαν να εξακολουθούν να υπάρχουν. Αυτό όμως είναι ένας φασιστικός ισχυρισμός, μια συνθηκολόγηση με το φασισμό. Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση, στην οποία μπήκε ο καπιταλισμός και από την άποψη αυτή κάτι το καινούργιο και ταυτόχρονα το παλιό. Στις φασιστικές χώρες, ο καπιταλισμός υπάρχει τώρα μονάχα με τη μορφή του φασισμού και ο φασισμός μπορεί να πολεμηθεί μονάχα σαν καπιταλισμός, σαν ο πιο αδιάντροπος, ο πιο αναιδής, ο πιο καταπιεστικός και ο πιο δόλιος καπιταλισμός.
Πώς, λοιπόν, θα πει κανείς την αλήθεια για το φασισμό, που αντιστρατεύεται, αν δεν πει τίποτα ενάντια στον καπιταλισμό, που γεννάει το φασισμό»;
