Τα πανηγύρια της κυβέρνησης για το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» που συμφωνήθηκε την Πέμπτη, 21 Ιούνη, στο Γιούρογκρουπ, πρέπει να χτυπήσουν «καμπανάκι» για τα εργατικά – λαϊκά στρώματα.
Γιατί, σε αντίθεση με την ανακούφιση που νιώθουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του, αυτό που επιβεβαιώνεται για τους εργαζόμενους από την ολοκλήρωση της 4ης «αξιολόγησης» του μνημονίου και τη συμφωνία για τη διαχείριση του χρέους είναι η διαιώνιση των θυσιών τους ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Αυτό επιβεβαιώθηκε καταρχάς από τις εκθέσεις της Κομισιόν και του χρηματοδοτικού μηχανισμού (ESM), αλλά και από όσα συμφωνήθηκαν στο Γιούρογκρουπ. Βεβαίως, είχε προλάβει να δώσει τέτοιες διαβεβαιώσεις και ο πρωθυπουργός, που σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» έλεγε χαρακτηριστικά, ακυρώνοντας κάθε …λόγο λαϊκού «πανηγυρισμού» για την «έξοδο» από τα μνημόνια: «…δεν είμαστε τόσο κουτοί να γυρίσουμε για μια ακόμα φορά στην άθλια κατάσταση του 2010 (…) Εγώ τουλάχιστον θα κάνω ό,τι μπορώ, για να μη σπαταληθούν οι μεγάλες προσπάθειες και επιτυχίες». «Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση ήταν σκληρή. Σ’ αυτήν χρωστάμε τη δημοσιονομική εξυγίανση. (…) Δεν θα επιτρέψουμε καμία οπισθοδρόμηση σε αυτόν τον τομέα»!
Το πρώτο, δε, «μεταμνημονιακό» γεύμα που θα δοκιμάσει ο λαός περιλαμβάνει νέα μείωση του αφορολόγητου, μείωση συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «αντάλλαγμα» στα βάρβαρα μέτρα το χαρτί της «ρύθμισης» του χρέους, που το καθιστά «βιώσιμο». Όμως, η ίδια η ρύθμιση συνιστά, από τη μια, μιά ακόμα σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι της εργατικής τάξης και όχι ανακούφισή της, ενώ από την άλλη ενισχύει τους επιχειρηματικούς ομίλους με ζεστό χρήμα, ως άλλο ένα κίνητρο για επενδύσεις.
Συνεπώς, από την περιβόητη «έξοδο» τα μονοπώλια θα έχουν να απολαμβάνουν από τη μία ένα αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο – πραγματικό θησαυρό, που χτίστηκε τα τελευταία χρόνια, για να εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων: Δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό που θα καθορίζει η κυβέρνηση για λογαριασμό τους, μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, εμπόδια στην κήρυξη απεργιών, δουλειά και τις Κυριακές κλπ. Από την άλλη, θα έχουν να λαμβάνουν επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και κάθε είδους διευκόλυνση, αφού αυτά γίνονται πια «βιώσιμα».
Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο λαός έχει κάθε συμφέρον όχι απλά να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα πανηγύρια της κυβέρνησης περί τέλους των «πέτρινων χρόνων», αλλά να περάσει σε πιο επιθετική γραμμή πάλης κόντρα στην πολιτική της. Να διεκδικήσει την πραγματικά «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, που δεν είναι άλλη από την ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και την αναπλήρωση των απωλειών των τελευταίων ετών. Να μη δεχτεί να πάει ούτε ρούπι πίσω από τις κατακτήσεις που του ξήλωσε το κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις του τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, να οργανώσει την πάλη του, να περάσει στην αντεπίθεση, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, να μη δεχτεί αυτές οι ανάγκες του να μπαίνουν στο ζύγι της «αντοχής» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
