Όσο περισσότερο γίνεται φανερό ότι ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. συγκλίνουν στη στρατηγική της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της υπηρέτησης των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών, τόσο θα σηκώνουν τον κουρνιαχτό του κάλπικου δικομματικού τους καβγά, γύρω από διάφορες αφορμές, για να αποπροσανατολίσουν το λαό.
Τέτοια αντιπαράθεση είναι πχ. αυτή που σηκώθηκε γύρω από τις δηλώσεις του Π. Καμμένου από τις ΗΠΑ, για την επέκταση των αμερικανικών βάσεων και για «εναλλακτικά» σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» της περιοχής, παρακάμπτοντας τη συμφωνία των Πρεσπών. Και ενώ τσακώνονται γύρω από τις δηλώσεις, για το αν η κυβέρνηση έχει «διγλωσσία», η σιωπή τους γύρω από την ουσία αποκαλύπτει ότι κανένας τους δεν αμφισβητεί το αντιδραστικό τους περιεχόμενο.
Αντίστοιχη προσπάθεια, να παρουσιαστούν ως «εναλλακτικά» μεταξύ τους τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, είχε γίνει και από το βήμα της ΔΕΘ, με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες. Μόνο που αποδείχθηκε ότι πέρα από μικροδιαφορές πρόκειται για πιστά αντίγραφα, αφού περιλαμβάνουν την απόλυτη δέσμευση για συνέχιση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων και κάλεσμα στο λαό να διαλέξει πώς και από ποια τσέπη θα χάσει. Και οι δύο έκαναν εξαγγελίες – και μάλιστα με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα – για την …ανακούφιση της μεγαλοεργοδοσίας, με μειώσεις σε φόρους, εισφορές και με άλλα προνόμια, και με δεδομένη την εργασιακή ζούγκλα. Και οι δύο υποσχέθηκαν ψίχουλα για το ανακάτεμα της ακραίας φτώχειας, τα οποία θα φορτώσουν στο λαό που υποφέρει.
Παρόμοια είναι και η αντιπαράθεσή τους με αφορμή τους κλυδωνισμούς στις τραπεζικές μετοχές, επιβεβαιώνοντας ότι υπέρτατος κριτής και των δύο είναι οι αγορές, οι αξιολογήσεις από τους πιστωτικούς οίκους, είναι το κεφάλαιο και οι απαιτήσεις του, και γι’ αυτό οι εργατικές – λαϊκές ανάγκες είναι σε τελευταία μοίρα και για τους δύο.
Είναι μάταιη, λοιπόν, για το λαό η αναζήτηση «διαφορών» και «εναλλακτικών σχεδίων» ανάμεσα στα κόμματα της αστικής τάξης.
Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο στην εμπλοκή του λαού και της χώρας σε σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι είναι η αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, το ΝΑΤΟ και την
ΕΕ. Η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν μπορεί να βρίσκεται στη διαχείρισή της, όπως προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, αλλά στην ανατροπή της, στο να πάρει ο λαός στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, ώστε να μπορέσει να σχεδιάσει το πώς θα ικανοποιήσει ολόπλευρα τις ανάγκες του, όπως προτείνει το ΚΚΕ.
Γι’ αυτό σήμερα ο λαός για να κάνει τη «διαφορά» πρέπει να ενισχύσει παντού το ΚΚΕ και οργανώνοντας τον δικό του αγώνα κόντρα σε κυβέρνηση, κεφάλαιο, ΝΑΤΟ και ΕΕ.