Αυτή τη βδομάδα επισφραγίζεται η συμφωνία των Πρεσπών, με το «πρωτόκολλο εισδοχής» της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ να μπαίνει στην ελληνική βουλή. Επιβεβαιώνεται δηλαδή πλήρως η θέση του ΚΚΕ ότι η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ έγινε για να μαντρωθεί και ο γειτονικός λαός στο ΝΑΤΟ, για να επιταχυνθεί η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Βαλκάνια.
Γι’ αυτό άλλωστε δεν κρύβουν τη χαρά τους οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ, ο Αμερικανός πρέσβης, που έσπευσαν πρώτοι να χαιρετίσουν την κύρωση της συμφωνίας από τη Βουλή, την ίδια στιγμή που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποιούνταν λέγοντας ότι πρόκειται για συμφωνία με «αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο»…
Η κυβέρνηση λοιπόν δεν μπορεί να κρύψει πια ότι η συμφωνία αποτελεί άλλον ένα κρίκο των ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων στην περιοχή, που ρίχνουν λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσίας, καθιστώντας τη χώρα μας μεγάλο μαγνήτη κινδύνων στο πλαίσιο της κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάθε κίνηση του ΝΑΤΟ, προστιθέμενη στην προηγούμενή του, επιβεβαιώνει ότι ετοιμάζεται για πολεμικές συγκρούσεις.
Πόση «ασφάλεια» μπορούν να νιώθουν οι λαοί στα Βαλκάνια από την ενίσχυση αυτών των σχεδιασμών; Τι σόι «σταθερότητα» είναι αυτή που εξασφαλίζεται, σε μια περίοδο που ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ ανοίγουν ζητήματα αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια, όπως μεταξύ Σερβίας – Κοσσόβου, επιβεβαιώνοντας ότι οι διευθετήσεις που φέρουν τη σφραγίδα τους είναι εξαρχής ναρκοθετημένες και προετοιμάζουν τις επόμενες κρίσεις και εντάσεις;
Σε αυτούς τους βρώμικους σχεδιασμούς εντάσσεται και η συμφωνία των Πρεσπών, γι’ αυτό και εμπεριέχει ολοζώντανα τα σπέρματα του αλυτρωτισμού, όπως αυτά που άνοιξαν τον κύκλο του αίματος στα Βαλκάνια και που δεν λέει να κλείσει. Την «ασφάλεια» που «εγγυώνται» το ΝΑΤΟ και η ΕΕ την έχουν δοκιμάσει στο πετσί τους οι λαοί των Βαλκανίων, με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τη διαρκή υποδαύλιση μειονοτικών και εθνικιστικών ζητημάτων, τη συγκρότηση κρατών – προτεκτοράτων, τη δημιουργία τεράστιων βάσεων πολεμικής εφόρμησης στην περιοχή, όπως στο Κοσσυφοπέδιο.
Τη «σταθερότητα» του ΝΑΤΟ την έχει δοκιμάσει και ο ελληνικός λαός, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στη διαρκή αμφισβήτηση των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, με τις ευλογίες της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, που δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν κριτήριο επιλογής και στάσης αυτές τις εξελίξεις. Να δυναμώσουν το ρεύμα αντίθεσης στην εμπλοκή της χώρας σε αυτούς τους σχεδιασμούς, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, τη μόνη πολιτική δύναμη που παλεύει σε αυτήν την κατεύθυνση. Κι αυτή η συμπόρευση να εκφραστεί στον αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική εμπλοκή, για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, για να κλείσουν οι βάσεις, αλλά και στις κάλπες, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε μπροστά μας.#
