Τις τελευταίες μέρες η ευρύτερη περιοχή μας μυρίζει μπαρούτι και ο λαός μας έχει πολλούς λόγους για να μην κοιμάται ήσυχος, με πιο βασικούς τους εξής δύο:
– οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν πάρει επ’ ώμου τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων, όπως φάνηκε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών, κάτι που μόνο το ΚΚΕ τόνιζε από την αρχή.
– Η χώρα μας μετατρέπεται σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση στο πλαίσιο της ελληνοαμερικάνικης Αμυντικής Συμφωνίας και του «Στρατηγικού Διαλόγου» Ελλάδας – ΗΠΑ.
Η Ελλάδα, λοιπόν, διαμορφώνεται σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστικών δολοφονικών μηχανισμών, διαθέτοντας κάθε είδους υποδομή – ακόμα και για φιλοξενία πυρηνικών- τόσο για τις βρωμοδουλειές τους σε Ανατολική Μεσόγειο και Μ. Ανατολή, όσο και για το σφίξιμο της ΝΑΤΟικής περικύκλωσης της Ρωσίας, σε μια «επιχείρηση» όπου τα Βαλκάνια έχουν καθοριστική σημασία. Και όλα αυτά σε μια περιοχή που αντιμετωπίζεται από ΝΑΤΟ και ΕΕ ως «πίσω αυλή» για τα συμφέροντά τους και από την αστική τάξη στην Ελλάδα ως «πεδίο» για να κατοχυρώσει την «ηγεμονία» της στην περιοχή, ως ΝΑΤΟικός σημαιοφόρος.
Αυτό που προσελκύει τα γεράκια του πολέμου είναι η γεωστρατηγική σημασία της περιοχής, η αναζήτηση του ελέγχου των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων προς την ΕΕ, που προφανώς καμία δύναμη δεν είναι διατεθειμένη να χαρίσει στον αντίπαλό της. Μια κατάσταση που δίνει απάντηση σε εκείνους που καλούν το λαό να χειροκροτεί την έλευση των ενεργειακών κολοσσών, την εκμετάλλευση του ενεργειακού του πλούτου από τα μονοπώλια, δηλαδή τους φυσικούς αυτουργούς των ανταγωνισμών ανάμεσα σε κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα. Αποδεικνύοντας ότι ο πλούτος αυτός, όσο δεν περνάει στα δικά του χέρια, όσο παραμένει πεδίο έντασης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, γίνεται μαύρη κατάρα, αντί να είναι πηγή λαϊκής ευημερίας.
Οι λαοί της περιοχής έχουν υποφέρει αρκετά. Σήμερα αυτό που μπορεί να βάλει φρένο σε αυτόν τον κατήφορο δεν είναι η στοίχιση πίσω από αυτούς τους σχεδιασμούς, αλλά η οργανωμένη σύγκρουση μαζί τους, η αμφισβήτηση αυτού του ολέθριου δρόμου. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι ούτε η «εμπιστοσύνη» στην κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε ο εφησυχασμός που όλοι μαζί καλλιεργούν, αλλά η οργάνωση της πάλης για καμία συμμετοχή και καμία εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για ένταση της αλληλεγγύης με τους άλλους λαούς, για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, από την ελληνοαμερικανική Συμφωνία για τις βάσεις.#
