Η «μεγάλη εικόνα» που αποκαλύπτεται από τραγικά περιστατικά όπως αυτό της 9χρονης στη Ρόδο, περιλαμβάνει την πλειοψηφία των εργαζομένων, που μπορεί να μη λιποθυμούν από την πείνα, όμως ζουν διαρκώς με το άγχος του αύριο. Περιλαμβάνει όλους εκείνους που έχουν συναίσθηση ότι αν περάσουν το «όριο», τους περιμένει ο κατήφορος και δύσκολα θα ξανασηκωθούν. Αυτοί οι εργαζόμενοι δεν αποτελούν εξαίρεση σε μια κατά τ’ άλλα εξασφαλισμένη ζωή που απολαμβάνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Κι όμως, την ίδια στιγμή που κάθε μήνα οι μεροκαματιάρηδες επιλέγουν τι θα αφήσουν πίσω, προκειμένου να πληρώσουν π.χ. ένα λογαριασμό, γύρω τους «χορεύουν» εκατομμύρια. Κάθε βράδυ στα δελτία ακούνε για τα «μαύρα ταμεία», τις μίζες και τα σκάνδαλα. Αλλά και για τις παχυλές – νόμιμες – επιδοτήσεις, για τα 36 δισ. που περηφανεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι άφησε «προίκα» στη ΝΔ από το ξεζούμισμα των εργαζομένων, για τα άλλα 32 δισ. που καρτεράνε να πάρουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι από το «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ. Ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο δηλαδή, που προϋποθέτει την εφαρμογή περισσότερων αντεργατικών μέτρων. Εκατομμύρια ευρώ που βγαίνουν από τις περικοπές σε Υγεία και Πρόνοια, σαν αυτές που έφεραν το σύστημα Υγείας στο σημερινό του χάλι, να πετάει έξω χρόνια πάσχοντες επειδή «δεν αντέχει.
Και όλα αυτά πλάι στο χορό των δισ. των κερδών που αυξάνονται καθημερινά από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, που έχει τόσες μορφές και εκδοχές όσο τα κεφάλια της Λερναίας Υδρας.
Αυτή η «κανονικότητα» διαρκούς ανασφάλειας είναι η άλλη όψη των μειωμένων απαιτήσεων, της υποχώρησης μπροστά στα αντιδραστικά ιδεολογήματα που πλασάρουν κυβερνήσεις, εργοδότες και οι συνδικαλιστές τους, ότι τάχα «όλοι μαζί» πρέπει να βάλουμε πλάτη. Οι «από κάτω» καλούνται να συμβιβαστούν με μια ζωή λάστιχο, την ίδια στιγμή που οι σύγχρονες δυνατότητες της παραγωγής και της επιστήμης αποκαλύπτουν τα τεράστια περιθώρια που υπάρχουν για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Κι όμως: Για να μπορεί μια χούφτα παράσιτα να συσσωρεύει αμύθητα πλούτη, πρέπει σε εκατομμύρια εργάτες, ανέργους και φτωχούς αυτοαπασχολούμενους να μοιράζονται η φτώχεια, η μιζέρια και η ανασφάλεια. Αποδεικνύεται πλέον ότι αποκτά ζωτική σημασία η πάλη, η οργανωμένη διεκδίκηση για το εισόδημα, για την υγεία του λαού και των παιδιών του. Ο αγώνας με σημαία τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι το παζάρι με άξονα τις «αντοχές» της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι που μπορεί να βάλει φρένο στον κατήφορο, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την οργάνωση της αντεπίθεσης. Σήμερα μπορεί να ζήσει ο λαός καλύτερα. Αρκεί να βγάλει από τη μέση όσους του στερούν τον πλούτο που παράγει.#
