Με αφορμή το σχέδιο που καταθέτει η ΝΔ για να πάρει τα πακέτα χρηματοδότησης από το υπό διαμόρφωση «Ταμείο Ανάκαμψης» της ΕΕ ζητά «τη μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση, ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ του κόσμου της εργασίας, της παραγωγής, της πολιτικής».
Το νέο όμως αυτό «κοινωνικό συμβόλαιο» μεταξύ εργαζομένων – επιχειρηματικών ομίλων – αστικών κομμάτων περιλαμβάνει νέες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, κάνει καθαρό ότι ράβεται το αντιλαϊκό κουστούμι για να ανακάμψουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Τι σημαίνει όμως «μέγιστη συναίνεση» του λαού σε αυτούς τους σχεδιασμούς; Σημαίνει καταρχήν να δεχτεί αδιαμαρτύρητα νέες θυσίες για να ανοιχτούν πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, για να πετύχει το «σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας» των επιχειρηματικών ομίλων.
Πρόκειται για σχέδιο από το οποίο ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει.
Η συναίνεση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την κατάρτιση αυτού του σχεδιασμού βγάζει μάτι, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ανησυχεί για την επιτυχία του και να μη χάνει την ευκαιρία να δηλώνει ότι ο ίδιος πιστεύει πολύ περισσότερο από τη ΝΔ σε αυτήν τη στρατηγική, της παροχής ζεστού κρατικού και κοινοτικού χρήματος στους μονοπωλιακούς ομίλους.
Η «συστράτευση» στην οποία καλεί η ΝΔ, περιλαμβάνει και την προσπάθεια να μην αμφισβητηθεί η πολιτική της, που εξακολουθεί να αφήνει αθωράκιστο το σύστημα Υγείας, χωρίς κανέναν ουσιαστικό σχεδιασμό για ένα νέο κύμα πανδημίας. Κι εδώ ο όποιος σχεδιασμός για «αυστηροποίηση μέτρων» γίνεται με κριτήριο τη θωράκιση των κερδών των τουριστικών ομίλων.
Η συναίνεση όμως που πασχίζει να αποσπάσει από το λαό η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, δεν εξαντλείται στα μέτρα για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας αλλά έχει κεντρικό της πυλώνα τη στοίχιση με τις επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στην περιοχή.
Κι εδώ η κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου δεν ζητούν απλά τη «συναίνεση» του λαού, αλλά τη «συστράτευση» στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι. Επιδίωξή τους είναι όχι απλά να μην αμφισβητείται, αλλά να θεωρείται και «λυτρωτική» μια διευθέτηση με τη σφραγίδα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά, στο όνομα της ΝΑΤΟικής σταθερότητας στην περιοχή, που πατάει στο μόνιμο πια γκριζάρισμα ολόκληρων ζωνών.
Κι αν η «μέγιστη συναίνεση» που παλεύει να κατοχυρώσει η κυβέρνηση είναι η μία όψη, η άλλη όψη έχει το μαστίγιο της καταστολής. Εδώ εντάσσεται άλλωστε και ο πρόσφατος κατάπτυστος νόμος της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, για τη θωράκιση του αστικού κράτους απέναντι στον «ριζοσπαστισμό», σύμφωνα με τις σχετικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
Ο λαός, όμως, μπορεί να βγει κερδισμένος, όχι όταν δένεται χειροπόδαρα με «κοινωνικά συμβόλαια», αλλά όταν αποφασίζει να τα σπάσει, όταν στέλνει το μήνυμα ότι δεν σκοπεύει να φορέσει νέες αλυσίδες.
Υπάρχει και ο άλλος δρόμος: Της ενίσχυσης της πάλης «από τα κάτω», σε γραμμή αντιπαράθεσης με αυτήν τη στρατηγική. Του αγώνα μέσα από τα σωματεία, με ένταξη νέων δυνάμεων στις μάχες για το μεροκάματο, για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για να μην πληρώσει ο λαός την κρίση.
Υπάρχει ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ, ο μόνος ρεαλιστικός για να μπορέσει η κοινωνική πλειοψηφία να ζήσει με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Ο δρόμος της εργατικής εξουσίας. #
