Ο εκβιασμός της κυβέρνησης για «αυτοπροστασία ή καραντίνα», πετώντας πάλι το μπαλάκι στο λαό, την ίδια στιγμή που η πολιτική της υπονομεύει κάθε ουσιαστική προστασία, πρέπει να πάρει μαχητική απάντηση από το εργατικό – λαϊκό κίνημα, από κάθε λαϊκό άνθρωπο που αγωνιά για το σήμερα και το αύριο, για την υγεία και την ασφάλειά του.
Μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς; Οι ίδιες οι εξελίξεις δείχνουν ότι εκεί που οι εργαζόμενοι και η νεολαία παλεύουν και διεκδικούν, όταν παύουν να είναι θεατές, όταν βγαίνουν από την επικίνδυνη αναμονή που καλλιεργεί η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα,
μόνο τότε μπορούν να ελπίζουν για το καλύτερο.
Αν δεν γίνονταν οι ελπιδοφόρες κινητοποιήσεις μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών, αν έμεναν τα προβλήματα στους «τέσσερις τοίχους» των σχολικών αιθουσών και αν οι λαϊκές οικογένειες επέλεγαν το δρόμο της «ατομικής συνεισφοράς» για να μπαλώνονται τρύπες στα σχολεία – ρημαδιό, η κυβέρνηση δεν θα έδινε ούτε κι αυτό το ελάχιστο κονδύλι για προσλήψεις εκπαιδευτικών.
Αν οι γιατροί και οι νοσηλευτές «σώπαιναν κάτω από τις μάσκες τους», αν δεν διεκδικούσαν το άνοιγμα νέων ΜΕΘ, αν δεν απαιτούσαν μόνιμες προσλήψεις προσωπικού, είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Αν η κυβέρνηση δεν είχε βρει σθεναρή αντίσταση στους σχεδιασμούς της για ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων και απλά συνέχιζε ανενόχλητη στο δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σίγουρο ότι η ασφυξία στα δημόσια νοσοκομεία θα είχε έρθει με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
Αν οι ταξικές δυνάμεις δεν απαντούσαν επιθετικά στην επιχειρηματική λειτουργία, κόντρα σε διοικήσεις και ξεπουλημένους συνδικαλιστές, σήμερα θα περνούσαν «άβρεχτοι» οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση με πρόσχημα την πανδημία, δηλαδή οι σχεδιασμοί για νέα βάρη στα εργατικά – λαϊκά στρώματα.
Επομένως, μόνο κουράγιο παίρνει κανείς από τις μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη, από τους απεργιακούς αγώνες, όπως των υγειονομικών και των ναυτεργατών την περασμένη βδομάδα.
Οι δράσεις που προετοιμάζονται για τις 13 Οκτώβρη από Σωματεία και Συνδικάτα, με επισκέψεις και περιοδείες σε χώρους δουλειάς, πρέπει να κινητοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις ώστε να εκφραστεί η οργάνωση της αντεπίθεσης.
Μια αντεπίθεση που είναι αναγκαία όχι μόνο για να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά για να αναδείξει τις πραγματικές ανάγκες και τα εμπόδια που ορθώνει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα στην ικανοποίησή τους, καθώς και τις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για να καλυφθούν.
Ολα όσα ζει ο λαός μας αυτές τις μέρες, από την εξέλιξη της πανδημίας μέχρι τις μεγάλες καταστροφές στην Καρδίτσα και την Εύβοια φέρνουν στην επιφάνεια και τη μεγάλη αλήθεια: Οτι καπιταλιστικό κέρδος και ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών δεν μπορούν να συμβαδίζουν. Αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί να σπάσει μόνο μέσα από την ενίσχυση της πάλης και τη συστράτευση νέων δυνάμεων με το ΚΚΕ.
Μέσα σε αυτή την πάλη, στο πλάι του Κόμματος ο λαός μπορεί να πιστέψει στη δύναμή του, στη δυνατότητα που έχει να βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Με την κοινή δράση, την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας, τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. #
