Σε κλίμα οδύνης η οικογένεια, σύντροφοι και φίλοι είπαν το «ύστατο αντίο» στην συντρόφισσα Ελένη Αντώνα-Βουλβούλη, που έφυγε την Πέμπτη 30 Σεπτέμβρη 2021 απ’ τη ζωή σε ηλικία 71 ετών. Αποχαιρετήσαμε ένα ξεχωριστό στέλεχος του Κόμματος, που το υπηρέτησε με αυταπάρνηση, ακλόνητη πίστη και αφοσίωση ως τις τελευταίες μέρες της ζωής της.
Η πολιτική κηδεία έγινε το Σάββατο 2 Οκτώβρη στο Α’ νεκροταφείο Μυτιλήνης (Αγ. Παντελεήμονας) και παραβρέθηκαν ο Παναγιώτης Μεντρέκας μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Κώστας Ρήγας μέλος της ΚΟ Αιγαίου και γραμματέας της ΤΕ Λέσβου του ΚΚΕ καθώς και αντιπροσωπεία της ΤΟ Λέσβου της ΚΝΕ με επικεφαλής το Γραμματέα της Δημήτρη Ευσταθίου.
Επικήδειους εκφώνησαν, η βουλευτίνα Λέσβου του ΚΚΕ Μαρία Κομνηνάκα εκ μέρους της ΚΟ Αιγαίου του ΚΚΕ, ο Γιάννης Ζαφειρίου εκ μέρους της ΤΕ Λέσβου του ΚΚΕ, η Νίκη Τσιριγώτη εκ μέρους του Συλλόγου Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης και η κόρη της εκλιπούσας σ. Μαρία Βουλβούλη.
Καθόλη την διάρκεια της τελετής, δεκάδες μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ στέκονταν τιμητικές φρουρές, στο σκεπασμένο φέρετρο με την τιμημένη σημαία του Κόμματος.
♦ Η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου του ΚΚΕ και το Τομεακό Συμβούλιο Λέσβου της ΚΝΕ, σε ανακοίνωση τους σημειώνουν:
«Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε τη συντρόφισσα Ελένη Αντώνα-Βουλβούλη. Η συντρόφισσα Ελένη έμεινε πιστή στις αρχές, τις αξίες, τα ιδανικά και τη στρατηγική του ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής της.
Γεννήθηκε την 1η Απρίλη του 1950 στο Μανταμάδο Λέσβου και μεγάλωσε σε φτωχή εργατική οικογένεια. Τελείωσε την παιδαγωγική ακαδημία στη Μυτιλήνη το 1971 και υπηρέτησε ως δασκάλα από το 1972. Ήταν μητέρα δύο παιδιών και σύζυγος του αείμνηστου συντρόφου Ηλία Βουλβούλη.
Οργανώθηκε στο ΚΚΕ, στην Κέα, το 1977 και έκτοτε ανέλαβε σειρά χρεώσεων στο Κόμμα και το κίνημα με σημαντική συμβολή. Διετέλεσε μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου του ΚΚΕ και του γραφείου της, μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής Βορειοανατολικής Λέσβου της οποίας διετέλεσε και γραμματέας καθώς και γραμματέας της Αχτιδικής Επιτροπής Μυτιλήνης.
Διετέλεσε επίσης μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου, μέλος του Συλλόγου Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης και νομαρχιακή σύμβουλος με την παράταξη του ΚΚΕ, ενώ μέχρι πρόσφατα ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των συνταξιούχων του Δημοσίου.
Κράτησε συνεπή και μαχητική στάση για την υπεράσπιση του χαρακτήρα του Κόμματος και στα χρόνια της κρίσης του 1989-91.
♦ Η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου του ΚΚΕ και το Τομεακό Συμβούλιο Λέσβου της ΚΝΕ, εκφράζουν τα θερμά τους συλλυπητήρια στα παιδιά της, Αιμιλία και τη σ. Μαρία, στα αδέλφια της και στους οικείους της».
Τη θλίψη για τον θάνατό της εκφράζει και ο Σύλλογος Προοδευτικών Γυναικών Μυτιλήνης, σημειώνοντας ότι «η αταλάντευτη πίστη της πολυαγαπημένης μας Ελένης στο δίκιο του αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, η ακούραστη πίστη της στην αναγκαιότητά του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, θα μας δίνουν πάντα ώθηση και μαχητικότητά για να παλεύουμε για όσα πίστεψε πως θα έρθουν, για να παλεύουμε έτσι να ζήσουμε με αξιοπρέπεια εμείς και τα παιδιά μας».
♦ Επίσης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λέσβου εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια της στους οικείους και τους συντρόφους/ισες της Ελένης Αντώνα – Βουλβούλη για τον αδόκητο θάνατό της.
♦ Η Μαρία Κομνηνάκα ανάμεσα σε άλλα τόνισε:
«Ήσουν πάντα παρούσα και πάντα μπροστάρισσα. Εμπνεόμενη από τη συνειδητή πιστή στις αξίες, τα ιδανικά, την πάλη και τους μεγάλους στόχους του ΚΚΕ. Αξίες που τίμησες με την ακέραια στάση σου μέχρι το τέλος της ζωής σου.
Πάλευε όλες τις δυσκολίες με μαχητικότητα και την αισιοδοξία που αντλούσε από τη βαθιά πίστη στην ιδεολογία του Κόμματός μας, στο δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Γι’ αυτό και στάθηκε πάντα ορθή, εμπνέοντας με τη στάση της και τη νέα γενιά κομμουνιστών.
Έτσι πάλεψε και στάθηκε ορθή και στη δύσκολη μάχη που για χρόνια έδινε στο πλευρό του συντρόφου της, του συντρόφου μας Ηλία, που κέρδισε μαχόμενος κάθε μέρα της ζωής του. Η απώλεια του, ήταν ίσως το μόνο, βαθύ πλήγμα, που δεν μπόρεσε πραγματικά να νικήσει.
Συντρόφισσα Ελένη. Για όλους εμάς, τις νεότερες γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών, είναι φάρος και πρότυπο, η στάση που κράτησες, αταλάντευτη με τις αρχές μας, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου.
Μέσα σε αυτές τις δεκαετίες, του ‘70, του ‘80, του ‘90 και μέχρι σήμερα, αυτή την αταλάντευτη στάση κράτησαν ολόκληρες γενιές συντρόφων μας. Πηγή αυτής της στάσης είναι τα άφθαρτα, ανθεκτικά στο χρόνο «υλικά» που συγκροτούν το ΚΚΕ. Οι αγώνες του, η ιστορία του, η φυσιογνωμία του ως διαρκής εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας.
Είσαι τμήμα της γενιάς των συντρόφων μας, που έδρασε μέσα στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας, δίνοντας μάχες στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις γειτονιές, στους πολιτιστικούς συλλόγους, για να αναπτυχθεί ο αγώνας του λαού και της νεολαίας κάτω από τη μύτη της χούντας.
Είσαι κι εσύ κομμάτι της γενιάς που βροντοφώναξε ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στην τότε ΕΟΚ, που δε λύγισε από τις σειρήνες της ενσωμάτωσης, που δεν έπαψε να δρα για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, τόσο μέσα στον κλάδο όσο και μέσα από τα τόσα πόστα που σου χρέωσε το Κόμμα.
Είσαι κι εσύ συντρόφισσα κομμάτι της γενιάς, που υπερασπίστηκε με σθένος την οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚΕ. Που αρνήθηκε και αντιπάλεψε τη διάχυση του στον τότε Συνασπισμό, σε πείσμα των αντιπάλων μας που ήθελαν να τελειώνουν με το Κόμμα μας.
Αυτή η γενιά των συντρόφων μας κράτησε ψηλά τη σημαία με το σφυροδρέπανο, όταν αυτή κατέβαινε από το Κρεμλίνο την περίοδο των αντεπαναστικών ανατροπών.
Είναι για εμάς παρακαταθήκη η προσπάθειά σας για την ανασυγκρότηση των οργανώσεών μας, και εδώ στο νησί μας, μια προσπάθεια επίπονη και σημαντική, αν αναλογιστούμε ότι τότε «έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε». Και αυτή σας η προσπάθεια απέφερε καρπούς. Πολλοί από αυτούς είναι σήμερα εδώ και σε αποχαιρετούν με σεμνότητα και τιμή.
Εμείς, που πήραμε τη σκυτάλη από τη δική σου γενιά, δίνουμε σήμερα υπόσχεση ότι θα ακολουθήσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα το βηματισμό σου, στους δρόμους με τις αφίσες και τις κόκκινες σημαίες, μέχρι να γυρίσει εμπρός ο τροχός της ιστορίας.
Καλό σου ταξίδι σ. Ελένη».
♦ Ο Γιάννης Ζαφειρίου ανάμεσα σε άλλα τόνισε:
«Υπηρέτησες τον τιμημένο τίτλο του μέλος του Κόμματος, ως το τέλος της ζωής σου, δίνοντας καθημερινά όλο σου το είναι.
Τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος σε αποχαιρετούν με περηφάνια, και με καμάρι που σε είχαμε δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια.
Στο πρώτο σας σχολείο, το 1972 στην Τζιά, αφήσατε το στίγμα σας. Τόσο στο σχολείο και στους μαθητές σας όσο και στην τοπική κοινωνία. Η καλοσύνη σας, η αμέριστη βοήθεια σας στους κατοίκους έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμα σας.
Αποκτήσατε φιλίες που κράτησαν χρόνια και αυτό δείχνει το πόσο πολύ δεθήκατε με την κοινωνία εκεί, και πόσο δέθηκαν και οι ίδιοι μαζί σας.
Σπουδαίος ήταν και ο αντιδικτατορικός αγώνας που κάνατε εκεί, ενώ όπως έλεγες, πηγαίνατε και αφήνατε προκηρύξεις στα σπίτια μέσα στη νύχτα, και με απορία οι κάτοικοι τις έβρισκαν το πρωί μη ξέροντας ποιος τις αφήνει.
«Που να φανταζόταν ότι αυτή τη δουλεία την έκαναν οι 2 δάσκαλοι του χωριού» έλεγες χαριτολογώντας.
«Αχ αυτό το Κόμμα» έλεγες, «πόσα πέρασε τότε που ήθελαν να το διαλύσουν το ’91 και έκαναν μαλαγανιές πίσω από τις πλάτες μας». Και συνέχιζες λέγοντας πως «Δεν τα κατάφεραν όμως, τις ξαναστήσαμε τις ΚΟΒ από την αρχή. Με δυσκολία αλλά τα καταφέραμε». «Το κρατήσαμε το Κόμμα όρθιο, προσπεράσαμε τις Σειρήνες που έλεγαν πως το σφυροδρέπανο είναι ξεπερασμένο και πρέπει να γίνουμε πιο μοντέρνοι» τόνιζες όταν κουβεντιάζαμε για την δύσκολη αυτή περίοδο του Κόμματος. Και έλεγες, και έλεγες, και έλεγες… να γράψει κανείς βιβλία ολόκληρα.
Με πίστη στα ιδανικά και τις αξίες του Κόμματος, που πορεύτηκες ως το τέλος της ζωής σου, έμεινες όρθια και εσύ η ίδια».
♦ Η Νίκη Τσιριγώτη ανάμεσα σε άλλα τόνισε:
«Όλοι αναγνωρίζουμε πως στάθηκες στο πλευρό της ΟΓΕ, στο πλευρό των συλλόγων στη Λέσβο από τα πρώτα τους βήματα, στηρίζοντας τους αγώνες του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα αυτού, πάντα με το κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, πάλεψες για την άρση των διακρίσεων κατά των γυναικών, για τα δικαιώματα των γυναικών, για τα δικαιώματα των παιδιών αλλά και συνολικά για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.
Μέχρι τις τελευταίες σου στιγμές και παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισες, η ζωή και η δράση σου επιβεβαίωσαν την αξία της αγωνιστικής στάσης ζωής της γυναίκας που μόνο αυτή οδηγεί στις κατακτήσεις της χειραφέτησης και της πολυπόθητης ισοτιμίας.
Με αυτή σου την παρακαταθήκη σήμερα σε χαιρετάμε, θα σε έχουμε στην καρδιά μας και σου υποσχόμαστε ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για τη διεκδίκηση της ζωής που έχουμε ανάγκη.
Καλό σου ταξίδι Λενάκι μας».
♦ Η Μαρία Βουλβούλη τόνισε την ομιλία της:
«Τι να πρωτοπούμε για σένα.
Να πούμε πως ήσουνα σαν μάνα, σαν σύζυγος, σαν αδελφή, σαν φίλη, σαν δασκάλα, σαν κομμουνίστρια.
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρές και μέναμε στο χωριό σου στον Μανταμάδο, τ’ απογεύματα έφευγες να πας στα γραφεία του Κόμματος. Τότε δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να λείπεις από το σπίτι και θυμάμαι να λέω «μαμά τι ωραία που είναι όταν γυρίζεις σπίτι, γελάνε μέχρι και οι κουρτίνες».
Χρόνια μετά όταν οργανώθηκα κι εγώ στο Κόμμα, στο Κόμμα μας το ΚΚΕ, κατάλαβα γιατί έλειπες. Γιατί πάλευες ν’ αλλάξεις αυτόν τον κόσμο και πάλευες για όλα τα παιδιά, όχι μόνο για τα δικά σου. Και γι’ αυτό λοιπόν, ήσουν μια σπουδαία γυναίκα.
Μόνο περηφάνια μπορούμε να νιώσουμε για σένα. Η παρακαταθήκη που μας αφήνεις είναι τεράστια. Σου υποσχόμαστε ότι δεν θα αφήσουμε να μας πάρει από κάτω η απουσία σας. Γιατί ότι είμαστε σήμερα, κι εγώ και η Αιμιλία, το οφείλουμε σε σας.
Και θα παλεύουμε για έναν κόσμο καλύτερο, για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων μας.
Σε αποχαιρετάμε λοιπόν σήμερα. Οι κόρες σου, τα αδέλφια σου κι όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι και οι σύντροφοι. Καλό ταξίδι μαμά, και πες στον μπαμπά ότι τα καταφέρατε. Γίνατε παράδειγμα για πολλά παιδιά, όχι μόνο για τα δικά σας.»#
