Όσο κι αν η κυβέρνηση εστιάζει την προπαγάνδα της στην «επόμενη μέρα», αυτή η «μέρα» για τους εργαζόμενους είναι ήδη εδώ. Τη ζει από σήμερα ο λαός, που βλέπει μαζί με τους ρυθμούς ανάκαμψης που επιστρέφουν, να πολλαπλασιάζονται τα βάρη που καλείται να σηκώσει για να κατοχυρωθεί η τροχιά της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Εκτός από τα 88 προαπαιτούμενα που έχουν ήδη μπει στο τραπέζι της επόμενης (τελευταίας) «αξιολόγησης», εξακολουθούν οι εκκρεμότητες της 3ης «αξιολόγησης» εστιάζοντας στα «κόκκινα» δάνεια, τα οποία πρέπει γρήγορα να μειωθούν, δηλαδή να γενικευτούν οι εκβιασμοί απέναντι στα λαϊκά νοικοκυριά και οι αρπαγές της περιουσίας τους. Άλλωστε, αυτό το σκηνικό κλιμακώνεται με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, που συνδυάζονται με ένταση της καταστολής, ενώ στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ο «επανυπολογισμός των συντάξεων», η κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά κι άλλα μέτρα που «ωριμάζουν» δίνοντας μια καλή γεύση για το περίφημο δήθεν «τέλος της περιπέτειας».
Στην προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να συντηρήσει τις κάλπικες ελπίδες για τα «οφέλη» που θα διαμοιραστούν με την κατοχύρωση θετικών ρυθμών στην καπιταλιστική οικονομία, εντάσσεται και η φιλολογία για αυξήσεις στον κατώτερο μισθό, κάποια στιγμή, μετά τον Αύγουστο του 2018.
Κομμάτι της ίδιας πολιτικής, δηλαδή της προσπάθειας κατοχύρωσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι και η λεγόμενη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της ελληνικής αστικής τάξης, που υπηρετείται πιστά από την κυβέρνηση και όλα τα αστικά κόμματα. Γι’ αυτό η κυβέρνηση «τρέχει» την υλοποίηση των σχεδιασμών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Γι’ αυτό αναλαμβάνει αναβαθμισμένους ρόλους και εμπλέκει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τις αντιδραστικές συμμαχίες τους.
Ομως, τα καθημερινά πλέον επεισόδια των τουρκικών αμφισβητήσεων σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια και εγγύηση για το λαό κάτω από τη ΝΑΤΟική «ομπρέλα». Το ακριβώς αντίθετο ισχύει: Όσο περισσότερο η Ελλάδα εμπλέκεται στους πολιτικοστρατιωτικούς αυτούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, τόσο μεγαλώνουν και οι κίνδυνοι για το λαό, όπως και για όλους τους λαούς της περιοχής.
Τα τετελεσμένα που προσπαθεί να επιβάλει η Τουρκία και το εύφλεκτο σκηνικό που δημιουργείται, όπως και το γεγονός ότι, εντός του πλαισίου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μέσα από μια σκληρή διαπραγμάτευση μονοπωλιακών συμφερόντων, δρομολογούνται αυτές οι εξελίξεις, δίνουν την καλύτερη απάντηση σε όσους προπαγανδίζουν ότι η «λύση» βρίσκεται στην πιο αποφασιστική υπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και όχι στη σύγκρουση μαζί τους.
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, της επιθετικής πολιτικής της κυβέρνησης ενάντια στα εργατικά – λαϊκά στρώματα, τόσο με την «εσωτερική» όσο και με την «εξωτερική» της πολιτική, πρέπει να οργανωθεί η λαϊκή απάντηση, η οργάνωση της πάλης.
