Οι πρώτες δέκα μέρες της νέας κυβέρνησης της ΝΔ επιβεβαιώνουν όσα έλεγε το ΚΚΕ προεκλογικά. Επιβεβαιώνουν ότι ο νέος πολιτικός συσχετισμός και η κυβερνητική εναλλαγή μεταξύ των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων αποτελούν εγγύηση για την υλοποίηση των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης για τη θωράκιση του συστήματος, για την αντιλαϊκή «σταθερότητα».
Οι ίδιες οι πράξεις της ήδη το επιβεβαιώνουν. Η ίδια η σύνθεση της κυβέρνησης της ΝΔ, η διάταξη των υπουργείων της, ακόμα και η στελέχωσή τους με ανθρώπους που είχε αξιοποιήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι συναντήσεις υπουργών με αξιωματούχους των ΗΠΑ και της ΕΕ, κάνουν σαφές ότι το πρόγραμμα των επόμενων χρόνων προβλέπει την κλιμάκωση μιας πολιτικής που τσακίζει το λαό. Τα πρώτα νομοσχέδια που έχει εξαγγείλει δείχνουν ότι το «κοντέρ» συνεχίζει να «χρεώνει»το λαό με νέα βάρη για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων…Γι’ αυτό οι κομμουνιστές, τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους, τόσο στο πεδίο της οργάνωσης της πάλης όσο και σε αυτό της ιδεολογικοπολιτικής αντεπίθεσης. Για να πάρουν «διαζύγιο» ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι από τα κάλπικα αφηγήματα της άρχουσας τάξης, για να πάψουν να θεωρούνται «αναγκαίο κακό» οι θυσίες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Για να βγουν στο προσκήνιο οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να μπει στην ημερήσια διάταξη η ανάγκη αλλαγής των αρνητικών συσχετισμών παντού.
Οι εργαζόμενοι, είτε ψήφισαν είτε όχι το ΚΚΕ, του έχουν εμπιστοσύνη ότι θα βρεθεί στο μετερίζι της πάλης τους για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες τους. Έχουν εμπιστοσύνη ότι το ΚΚΕ θα ανταποκριθεί στις «προεκλογικές του δεσμεύσεις», αφού αυτές είχαν ως λυδία λίθο τη συνεπή και καθημερινή πάλη, την προσπάθεια μέσα κι έξω από τη Βουλή να μεγιστοποιείται η πίεση στην κυβέρνηση και στα υπόλοιπα αστικά κόμματα για μέτρα ανακούφισης, για καθυστέρηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, κάτι που γίνεται μόνο με τη λαϊκή συμμετοχή στο δρόμο του αγώνα, στην απεργία, στη σύγκρουση με την εργοδοσία. Και κυρίως ότι όλη η δύναμή του θα κατατεθεί στον αγώνα για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, στην πάλη για να έρθει ο λαός στην εξουσία, να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.
Αυτή είναι η αντιπολίτευση που έχει ανάγκη η εργατική τάξη, μια αντιπολίτευση που κρίνεται καθημερινά στους δρόμους. Είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης για την αντιμετώπιση οξυμένων προβλημάτων αλλά και για τη συγκέντρωση δυνάμεων με λαϊκή επιλογή την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων.
