Η περίοδος είναι κρίσιμη και πρέπει να σημάνει συναγερμός στα συνδικάτα, συνολικά στην εργατική τάξη. Γίνεται καθαρό ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυταπάτες περί φιλολαϊκής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης.
Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που αντλήθηκε από τους εργαζόμενους τα προηγούμενα χρόνια, βλέποντας την ευκολία με την οποία όλα τα αστικά κόμματα προσαρμόζονταν στα αντεργατικά μείγματα διαχείρισης, πότε «περιοριστικά» και πότε «επεκτατικά», ανεξάρτητα από όποιες «φιλολαϊκές διακηρύξεις», με το μάρμαρο να το πληρώνει πάντα ο λαός: Είτε με τα μνημόνια που έριξαν στα τάρταρα την τιμή της εργατικής δύναμης, είτε με τα μέτρα απευθείας ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων.
Με τον βάρβαρο αυτό σχεδιασμό, που έχει στο επίκεντρο την ένταση της εκμετάλλευσης, και στον οποίο συγκλίνουν η κυβέρνηση και όλα ανεξαιρέτως τα αστικά κόμματα, έχει να αντιπαρατεθεί το εργατικό – λαϊκό κίνημα, αντιτάσσοντας τον δικό του μαχητικό σχεδιασμό.
Ένα σχεδιασμό που πρέπει να αναπτυχθεί σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο όχι μόνο για να μην ψηφιστούν νέα αντιλαϊκά μέτρα αλλά και για να μπουν στο επίκεντρο της διεκδίκησης αιτήματα που αφορούν τις σύγχρονες ανάγκες του λαού σε όλα τα μέτωπα: Στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη λαϊκή στέγη, στην προστασία από φυσικές καταστροφές, στις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, στην αντιπαράθεση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Η αναγκαία κλιμάκωση του αγώνα θα κριθεί και από την προσπάθεια να μπουν νέες δυνάμεις στο κίνημα, να πολλαπλασιαστούν τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που θα συμπορευτούν αγωνιστικά με τα σωματεία που ήδη βρίσκονται σε τροχιά αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Θα κριθεί από τη ζωντανή συζήτηση σε περισσότερα σωματεία για την οργάνωση της πάλης, από την αντιπαράθεση με τους εργατοπατέρες.
Το σύνθημα «Πληρώσαμε πολλά, δεν θα πληρώσουμε ξανά» μπορεί να αγκαλιάσει χιλιάδες νέους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, μπορεί να γίνει αφορμή για να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης, ως απάντηση στο κυβερνητικό σχέδιο παράλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος: Να γίνουν ακόμα περισσότερες οι επιτροπές αγώνα, οι σωματειακές επιτροπές σε μεγάλους χώρους δουλειάς, να ενταχθούν νέοι εργαζόμενοι στα σωματεία τους.
Να ενισχυθεί ο προσανατολισμός εκείνος που μπορεί να δώσει ανάσα στις λαϊκές οικογένειες αλλά και να δυναμώσει την αντιπαράθεση με το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Που μπορεί να δώσει κουράγιο στο λαό, να πιστέψει στη δύναμή του, στη δυνατότητα που έχει να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, αρκεί να σημαδέψει τον πραγματικό αντίπαλο: Το κεφάλαιο, την εξουσία του και τα κόμματά του. #
