Αγωνιστικό ραντεβού
στη νέα 48ωρη απεργία.
Δυναμικό ήταν το παρόν των εργαζομένων στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, το απόγευμα του Σαββάτου. Η άμεση απάντηση των ταξικών δυνάμεων και του ΠΑΜΕ για τα νέα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα, ήταν ο προπομπός για τη νέα 48ωρη απεργία που θα πραγματοποιηθεί την ημέρα που θα συζητιέται στη Βουλή η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Στη συγκέντρωση μίλησε ο Νίκος Ζαρταμόπουλος, Αντιπρόεδρος ΝΤ ΑΔΕΔΥ Λέσβου και μέλος της τοπικής γραμματείας του ΠΑΜΕ και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο.
Η ομιλία του, ήταν η εξής:
«Συναδέλφισσες και συνάδελφοι από όλους τους εργασιακούς χώρους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, Συναγωνίστριες και συναγωνιστές,
Μετά την απεργία στις 15 Ιούνη, τα μαζικά απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ και την λαϊκή κατακραυγή εναντίον της πολιτικής του μνημονίου από χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους που ανέκοψαν την επιχείρηση κατατρομοκράτησης του λαού με το μπαμπούλα της χρεωκοπίας και της 5ης δόσης, η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας με τη συνεργασία των ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε ένα νέο όργιο με σκοπό αυτή τη φορά την παραπλάνηση του λαού.
Πρώτα έπαιξαν τη φαρσοκωμωδία της «κυβέρνησης κοινή αποδοχής» στην οποία συμφώνησαν και μετά διαφώνησαν. Συμφώνησαν ότι κοινή δέσμευση και των δύο «κομμάτων εξουσίας» είναι να προωθήσουν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που βαφτίζουν «μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην κοινωνία», να τηρήσουν απαρέγκλιτα τις δεσμεύσεις που επιβάλλονται από τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ που υπογράφτηκαν ή πρόκειται να υπογραφούν. Μετά συμφώνησαν ότι …διαφωνούν στον τρόπο, στο μίγμα πολιτικής, στα πρόσωπα και άλλα παρόμοια ενώ τα αστικά ΜΜΕ θρηνούσαν που «χάθηκε» η ευκαιρία της συναίνεσης, παρουσιάζοντάς την μάλιστα σαν «λαϊκό αίτημα».
Στη συνέχεια οι προβολείς επικεντρώθηκαν στη συνεχιζόμενη φάρσα «ΠΑΣΟΚ εναντίον …ΠΑΣΟΚ» που τελευταία παίζεται συχνά-πυκνά όσο φουντώνει η λαϊκή οργή για τα κυβερνητικά μέτρα. Είδαμε παραιτήσεις, διαφοροποιήσεις, κριτικές από ανθρώπους που έχουν κατ’ επανάληψη υπηρετήσει πειθήνια τις αντιλαϊκές πολιτικές του κεφαλαίου. Άλλοι από αυτούς εμφανίστηκαν σαν «αντιμνημονιακοί», άλλοι σαν οπαδοί της συναίνεσης και της «εθνικής ενότητας» που θα επιβάλει τη συμμόρφωση του λαού με τις επιταγές του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Όλοι τους κομπάρσοι σε ένα εσωκομματικό μελόδραμα που τελείωσε με τις γνωστές φιλοφρονήσεις και τους ασπασμούς μεταξύ των ανασχηματιζόμενων υπουργών, και τους όρκους ότι θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική «σωτηρίας της χώρας», δηλαδή η πολιτική εξανδραποδισμού των εργαζομένων.
Από όλη αυτή την αποκρουστική γελοιότητα των τελευταίων ημερών οι εργαζόμενοι αξίζει να κρατήσουν το λογοπαίγνιο που έκανε αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του ο νέος υπουργός Οικονομικών, μόνο που θα πρέπει να το πάρουν ως κυριολεξία. «Πάω στον πόλεμο» είπε… Πρόκειται ακριβώς για τον πόλεμο για τον οποίο προειδοποιούσαν επί χρόνια την εργατική τάξη και το λαό οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, είναι ένας πόλεμος εναντίον της τιμής της εργατικής μας δύναμης, ένας πόλεμος για την ισοπέδωση των όποιων δικαιωμάτων μας έχουν απομείνει. Είναι ένας πόλεμος που μας έχουν κηρύξει με πρόσχημα την αποπληρωμή του χρέους, αλλά στην πραγματικότητα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ένας πόλεμος που θα συνεχιστεί και θα εντείνεται όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση που είναι παγκόσμια και δεν αφορά μόνο τη χώρα μας.
Έχουμε πόλεμο λοιπόν, και μην το γελάει κανείς! «Μα μην είσαστε τόσο κακόπιστοι και υπερβολικοί…», μας λένε οι διάφοροι καλοθελητές (άλλοι δημοσιολόγοι και άλλοι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές). Μας καλούν να βασίσουμε τις ελπίδες μας στον κάθε κυβερνητικό παράγοντα που τάχα «δίνει τη μάχη» και «διαπραγματεύεται» με την τρόικα για να «μειώσει» τις συνέπειες και να κάνει πιο «δίκαια» τα μέτρα. Μας καλούν να πανηγυρίζουμε κάθε φορά που μειώνεται ένα χαράτσι από τα πιο προκλητικά που θέλουν να μας επιβάλουν, κάθε φορά που αναστέλλεται για λίγο καιρό η εφαρμογή ενός μέτρου, κάθε φορά που οι απολύσεις βαφτίζονται «εφεδρεία» κ.ο.κ. Μας καλούν μάλιστα να αφήσουμε τον «στείρο αρνητισμό», να γίνουμε «θετικοί» και «δημιουργικοί» και να τους προτείνουμε εμείς πόσο πρέπει να μειωθεί ο μισθός μας, πόσοι πρέπει να απολυθούν, τι και πόσο πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί, ποια νοσοκομεία, σχολειά ή πανεπιστημιακά τμήματα θα κλείσουν, με ποια φιλανθρωπία θα αντικατασταθεί η τάδε ή η δείνα κοινωνική παροχή που κατεδαφίζουν. Μας καλούν δηλαδή, ακριβώς τη στιγμή που ισοπεδώνονται ιστορικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και που στερείται από τα παιδιά μας το μέλλον, εμείς να μετράμε μίζερα ή καρτερικά «μικροζημιές και μικροκέρδη». Μας καλούν δηλαδή να γίνουμε δυο φορές θύματα, αυτό σημαίνει για τον εργαζόμενο η καραμέλα της συναίνεσης που πιπιλίζουν…
Όποιος εργαζόμενος δεν θέλει να ζει με τις εφήμερες αυταπάτες που διαδίδουν οι καλοθελητές του συστήματος, αρκεί να διαβάσει το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο, το οποίο ενόσω παιζόταν η ιλαροτραγωδία της κυβερνητικής κρίσης, ψηφίστηκε ήδη επί της αρχής από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής. Εκεί θα δει πώς οι επίσημοι υπολογισμοί κάνουν σκόνη τις όποιες προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς από αναστολές, αναβολές και βελτιώσεις του Μεσοπρόθεσμου. Εκεί βλέπουμε π.χ. ότι το 2015 οι έμμεσοι φόροι θα εκτιναχθούν στα 35,6 δις από 30,7 δις ευρώ που είναι σήμερα, ενώ οι ήδη κατακρεουργημένες δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία θα μειωθούν περαιτέρω κατά 14% και 12% αντίστοιχα. Την ίδια στιγμή – κι ενώ οι περικοπές και τα χαράτσια υποτίθεται ότι αποσκοπούν στην καταπολέμηση του χρέους – το 2015 πάντα, οι τόκοι που πληρώνει ο ελληνικός λαός στους τοκογλύφους δανειστές του θα φτάσουν στο 9,8% του ΑΕΠ από 6,9% που είναι σήμερα, ενώ το ίδιο το δημόσιο χρέος θα έχει φτάσει – σύμφωνα με το «κακό σενάριο» στα 401,3 δις ευρώ ενώ σύμφωνα με το «καλό σενάριο» θα είναι 351,4 δις ευρώ, όσο περίπου είναι και σήμερα δηλαδή. Αυτά τα νούμερα σημαίνουν ότι με μαθηματική βεβαιότητα το 2015 (αν όχι νωρίτερα) θα ζητηθούν με τα ίδια ακριβώς προσχήματα και νέες θυσίες από τον ελληνικό λαό. Αυτά τα νούμερα ψηφίζουν στη Βουλή οι βουλευτές και υπουργοί του ΠΑΣΟΚ την ίδια στιγμή που καμώνονται πως δίνουν τη μάχη για να περιορίσουν τις συνέπειες, αυτά τα νούμερα δεσμεύεται ότι θα τηρήσει η ΝΔ όταν καμώνεται ότι δίνει αγώνα εναντίον του μνημονίου, αυτά τα νούμερα είναι η «σωτηρία της χώρας» που ευαγγελίζονται οι πατριδοκάπηλοι του ΛΑ.Ο.Σ που σήμερα θυμήθηκαν να καταψηφίσουν τα μέτρα. Όσες φορές κι αν παιχτεί από τα κόμματα της πλουτοκρατίας η φαρσοκωμωδία αντίστασης και διαπραγμάτευσης απέναντι στους «άκαρδους ξένους», ξέρουν πολύ καλά ότι το τελικό αποτέλεσμα θα είναι νέα, σκληρότερα μέτρα, νέες επιθέσεις εναντίον των εργαζόμενων, ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται μόνο χάριν των δανειστών αλλά ικανοποιεί απόλυτα τις μόνιμες επιδιώξεις των ντόπιων αφεντικών για αύξηση της κερδοφορίας. Αυτό που δεν μας παίρνουν σήμερα θα έρθουν να μας το ζητήσουν αύριο αν δεν αντιδράσουμε από τώρα όπως πρέπει, αν δεν περάσουμε από τώρα στην αντεπίθεση. Άλλωστε, ακόμη κι αν σήμερα – με την ανοχή των εταίρων μας στην ΕΕ και του ΔΝΤ- μπροστά στις λαϊκές αντιδράσεις κάποιες διατυπώσεις του Μεσοπρόθεσμου γίνουν πιο ελαστικές, το ντόπιο κεφάλαιο και οι ξένοι δανειστές θα έχουν όλη την ευχέρεια να εκβιάσουν ώστε να χειροτερέψουν οι λεγόμενοι εφαρμοστικοί νόμοι που θα ακολουθήσουν, θα έχουν τη δυνατότητα να θέτουν κάθε φορά νέα εκβιαστικά διλήμματα με αφορμή τη μια ή την άλλη δόση ώστε να επιτύχουν την πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα όπως είναι ο στόχος τους.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι γενικευμένη και συντονισμένη
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πλέον τόσο γενικευμένη και συντονισμένη ώστε είναι δύσκολο να κρυφτεί πίσω από τερτίπια, είναι δύσκολο για το σύστημα να χρησιμοποιήσει τα παραδοσιακά συντεχνιακά κόλπα των παραχωρήσεων και των επιδομάτων με τα οποία διαιρούσε και αποκοίμιζε τους εργαζόμενους για να περνά η ουσία των πολιτικών του κεφαλαίου. Σήμερα ίσα-ίσα αφαιρούν ακόμη και από τους μέχρι χτες υποτίθεται «προνομιούχους» κλάδους ό,τι τους είχαν παραχωρήσει χτες, και χρησιμοποιούν τις πιο αρρωστημένες καταστάσεις που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει για να φορτώσουν στους εργαζόμενους συνολικά, στους μισθούς και στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα τους, την ευθύνη για το χρέος και τη χρεωκοπία. Μας στέλνουν με θράσος τον λογαριασμό του οργίου υπερκερδών στο οποίο επιδόθηκαν τις περασμένες δεκαετίες στις πλάτες των εργαζομένων, και των ασφαλιστικών τους ταμείων – γιατί αυτό είναι το χρέος – για να περισώσουν όσο κεφάλαιο μπορούν από την καπιταλιστική κρίση ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν το φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης και της κερδοσκοπίας μέσω του δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού. Ένα χρόνο μετά το Μνημόνιο ο καθένας καταλαβαίνει ότι σκοπός είναι να χρεοκοπήσει ο λαός για να μην χρεοκοπήσει το κεφάλαιο. Δυσκολεύονται πια να διαχειριστούν τη γενικευμένη αγανάκτηση στου λαού, δυσκολεύονται να τον αποτρέψουν από το να βγει στο δρόμο και το άγχος τους είναι πλέον μη τυχόν αυτή η αγανάκτηση συναντηθεί με τις δυνάμεις που παλεύουν εδώ και χρόνια με συνέπεια για ένα ταξικό και οργανωμένο εργατικό κίνημα, με τις δυνάμεις που αντιστέκονται στον κυβερνητικό, εργοδοτικό, εκφυλισμένο, συντεχνιακό συνδικαλισμό της ταξικής συνεργασίας, που πολεμούν τις αυταπάτες που υπάρχουν στις γραμμές των εργαζόμενων για τη δυνατότητα να γίνει ο καπιταλισμός ανθρώπινος και κοινωνικός.
Έτσι επιστρατεύονται διάφοροι «αγανακτισμένοι» που μας νουθετούν για το πώς πρέπει να βγαίνουμε στο δρόμο: Αγανακτισμένοι δημοσιογράφοι και τηλεαστέρες, που μας λένε ότι πρέπει να είμαστε όλοι μαζί σε μια πλατεία, χωρίς χρώματα και ιδεολογίες, δηλαδή χωρίς προβληματισμό και διχογνωμίες για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, πρέπει να εξοβελίζουμε κακές λεξούλες όπως «καπιταλισμός», «ταξική πάλη», «μονοπώλια», αλλά να ανεχόμαστε την κάθε αντιεπιστημονική, απλουστευτική και συνωμοσιολογική απιθανολογία που μας πλασάρεται ως εξήγηση για την κρίση και τον χαρακτήρα της, να περιοριζόμαστε σε μούτζες και σε κραυγές «όλοι είναι κλέφτες» (που ουσιαστικά είναι η άλλη όψη του «μαζί τα φάγαμε» με το οποίο επιδιώκουν να ενοχοποιήσουν το λαό). Αγανακτισμένοι δημοσιολόγοι και διανοούμενοι, αγανακτισμένες ΜΚΟ, όλοι μπουκωμένοι για χρόνια με κρατικό χρήμα, που μας λένε ότι πρέπει να είμαστε ο καθένας μόνος του. Ο καθένας μόνος του, χωρίς τα σωματεία και τους συναδέλφους στο πλάι μας, χωρίς …δυσάρεστες απεργίες, χωρίς οργανωμένη και συντονισμένη συζήτηση και δράση για τα προβλήματά μας στους τόπους δουλειάς, ο καθένας μόνος του σε μια πλατεία και όλοι μαζί έρμαια στην καταστολή και στην προβοκάτσια. Εμφανίστηκαν μέχρι και αγανακτισμένοι πολιτικοί – αντιπολιτευόμενοι, ακόμα και κυβερνητικοί! – να χαίρονται που οι εκδηλώσεις των πλατειών είναι «ακομμάτιστες»…
Δεν ειρωνευόμαστε εδώ τους χιλιάδες εργαζόμενους που κατεβαίνουν στις πλατείες θέλοντας να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα βάρβαρα μέτρα κι αγωνιούν γνήσια για το μέλλον των παιδιών τους, που αναζητούν μια διέξοδο μέσα στη ζοφερή προοπτική του εργασιακού Μεσαίωνα που επιβάλλεται. Κάθε άλλο. Τη δική τους κάθοδο στους δρόμους τη χαιρετίζουμε και τους καλούμε να κάνουν κι άλλα βήματα μπροστά, να δουν ποιοι έρχονται σήμερα να τους νουθετήσουν φορώντας την προβιά του αγανακτισμένου, και να έχουν τα μάτια και το μυαλό τους ανοιχτά και στραμμένα στις πραγματικές ΑΙΤΙΕΣ της σημερινής κατάστασης και τις καπιταλιστικής κρίσης και για να γίνει αυτό πρέπει να απορρίψουν, τόσο το «ο καθένας μόνος του», όσο και το «όλοι μαζί» που τους πλασάρουν. Αν αυτό συμβεί τότε θα καταλάβουν ότι όσοι κολακεύουν σήμερα τις εκδηλώσεις στις πλατείες φέρνοντάς τις σε αντιπαράθεση με το οργανωμένο ταξικό κίνημα των εργαζόμενων επιδιώκουν να τους παγιδεύσουν και να εξουδετερώσουν τις αγωνιστικές τους διαθέσεις. Κινήματα όπως αυτά που κολακεύουν ίσως είναι αρκετά για να προκαλέσουν ανασχηματισμούς, νέες κυβερνήσεις συνεργασίας, ίσως και υπερκομματικές με τους διάφορους Παπαδήμους που θα σφαγιάζουν με τεχνοκρατική και επιστημονική μεθοδικότητα τα λαϊκά δικαιώματα, ίσως ακόμα φτάσουν να προκαλέσουν την παραίτηση ενός υπουργού και μιας κυβέρνησης, που το σύστημα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να θυσιάσει. Αλλά αυτό έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι σήμερα; Μας αρκεί να αναγκάσουμε το σύστημα σε ελιγμούς και να εκτονωνόμαστε βρίζοντας τους εκπροσώπους του; Ή θέλουμε να ανακοπεί συνολικά η επίθεση που δεχόμαστε, για να πάρουν πίσω οι εργαζόμενοι τα δικαιώματα που τους αφαιρούν και να κατακτήσουν νέα;
Ο δρόμος περνάει μέσα από την οργάνωση
και την πάλη των εργαζόμενων μέσα στους τόπους δουλειάς
Αν θέλουμε το δεύτερο, ο δρόμος περνάει μέσα από την οργάνωση και την πάλη των εργαζόμενων μέσα στους τόπους δουλειάς. Δεν μπορεί κανείς να ανακόψει την επίθεση που δέχεται όταν το πρωί δεν απεργεί και το βράδυ διαμαρτύρεται γενικώς και αορίστως ως ανώνυμο πλήθος. Δεν ανακόπτεται η επίθεση όταν σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην καταστρατήγηση των συλλογικών συμβάσεων, όταν δεν κάνουμε τίποτα για τον βασικό 480 ευρώ καθαρά και για τις απλήρωτες υπερωρίες που έχουν επιβάλει στην πράξη οι εργοδότες, για τους ωμούς εκβιασμούς και τη διαρκή ηθική παρενόχληση σε όλους τους εργασιακούς χώρους, για τις απολύσεις. Δεν ανακόπτεται η επίθεση όταν ανεχόμαστε τους κυβερνητικούς και εργοδοτικούς συνδικαλιστές που παζαρεύουν (τάχατες γιατί «δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς» και για να «σώσουν ό,τι μπορούν») το πετσόκομμα των συλλογικών συμβάσεων, που παριστάνουν τους προστάτες των εργαζόμενων ενώ κάνουν πλάτες στην εργοδοτική αυθαιρεσία.
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν καταδέχονται να υποστείλουν τις σημαίες της ταξικής πάλης που τόσα χρόνια σηκώνουν σε όλους τους τόπους δουλειάς μόνο και μόνο να γίνουν αποδεκτοί από όσους σήμερα καλούν το λαό να διαδηλώνει σεμνά και ακομμάτιστα, δηλαδή ακίνδυνα για το σύστημα και για τον καπιταλισμό. Το ΠΑΜΕ και τα ταξικά σωματεία θεωρούν ανάξιό τους να φορέσουν την άχρωμη προβιά για να μιλήσουν στο λαό, όπως κάνουν σήμερα στελέχη κομμάτων με αριστερή ή και με υπερεπαναστατική μερικές φορές φρασεολογία που καλλιεργούν σήμερα στο λαό αυταπάτες ότι μπορεί το χρέος να διαχωριστεί σε «νόμιμο και παράνομο», ότι μια «στάση πληρωμών» είναι αρκετή, με άλλα λόγια ότι είναι εφικτός στόχος πάλης η «επιστροφή» σε κάποιες υποτίθεται παλιές καλές ημέρες προ του Μνημονίου, η επιστροφή σε κάποιον καλό, κοινωνικό και ανθρώπινο καπιταλισμό. Δεν καταδεχόμαστε να φορέσουμε ούτε και την ψευτοπατριωτική εθνική προβιά όσων μιλούν για «ξένη κατοχή» και με πρόσχημα μια ψευτο-αντιϊμπεριαλιστική φρασεολογία αθωώνουν το ντόπιο κεφάλαιο και φαντασιώνονται ότι η λύση είναι η πρόσδεση των εργαζόμενων με τα συμφέροντα μιας μερίδας του κεφαλαίου που επιθυμεί να κερδοσκοπήσει σε μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους.
Το ΠΑΜΕ μιλά στους εργαζόμενους και στο λαό χωρίς να μασάει τα λόγια του, με μια γλώσσα που όσο κι αν προσπαθούν να τη συκοφαντήσουν σαν «ξύλινη» είναι η γλώσσα που περιγράφει με ακρίβεια τη σκληρή πραγματικότητα του καπιταλισμού και της κρίσης του. Λέει ότι αιτία της κρίσης είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, η συσσώρευση κερδών από την υπερεκμετάλλευση της εργασίας που δεν μπορεί πλέον να βρει διέξοδο. Λέει να απορρίψουμε την προπαγάνδα περί εθνικής σωτηρίας και ανάγκη πληρωμής του χρέους, και λέει ότι πραγματικός πατριωτισμός είναι αυτός που διαχωρίζει τον λαό από το «έθνος της πλουτοκρατίας» και αρνείται να δεχτεί να χρεοκοπήσει ο λαός. Λέει ότι στις σημερινές συνθήκες ουτοπία είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να υπάρχει καπιταλιστική κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα και ταυτόχρονα να προστατεύονται τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Λέει ότι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος είναι η αντίσταση των εργαζόμενων με τη σημαία της ταξικής πάλης στην προοπτική να κατακτήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την πολιτική εξουσία και να μετατρέψουν σε κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που σήμερα τον ιδιοποιείται νομίμως η τάξη των καπιταλιστών. Αν για ορισμένους αυτό φαντάζει ουτοπικό δεν είναι γιατί είναι έξω από τις δυνατότητες της κοινωνίας και του λαού μας, αλλά γιατί ο λαός δεν έχει πιστέψει στις δυνατότητές του, γιατί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν φτάσει ακόμα την αντίστασή τους σε εκείνα τα επίπεδα που χρειάζεται. Το ΠΑΜΕ σας λέει ότι μόνο αν μάθουμε να σηκώνουμε το κεφάλι απέναντι στους καθημερινούς εκβιασμούς μπορούμε να κατακτήσουμε το μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Ο δρόμος της ταξικής πάλης προϋποθέτει τον απόλυτο διαχωρισμό
από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό
Φυσικά και ο δρόμος της ταξικής πάλης που έχει διαλέξει το ΠΑΜΕ δεν είναι ευκολοδιάβατος, και φυσικά διαφέρει από έναν …υγιεινό περίπατο στην πλατεία. Φυσικά προϋποθέτει τον απόλυτο διαχωρισμό από τον αργυρώνητο κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό της ταξικής συνεργασίας που όχι μόνο προδίδει και παραπλανά επί χρόνια τους εργαζόμενους, αλλά τώρα που ο ρόλος του έχει πλέον αποκαλυφθεί χρησιμοποιείται κι από πάνω για να συκοφαντήσει τον συνδικαλισμό γενικά (και τον ταξικό συνδικαλισμό ειδικότερα), για να κρατήσει τους εργαζόμενους μακριά από την οργανωμένη αντίσταση στους τόπους δουλειάς. Δείτε και καμαρώστε το νέο ηγετικό δίδυμο των πρώην συνδικαλιστών στο Υπ. Εργασίας, πώς ετοιμάζουν τη νέα σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων στα χνάρια των προγόνων τους πουλημένων συνδικαλιστών που είχε χρησιμοποιήσει το καθεστώς Μεταξά. Δείτε το προχτεσινό τερατούργημα, τον νόμο για το ΣΕΠΕ που κατέθεσαν στη Βουλή, που με πρόσχημα την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας φτάνει σε σημείο να χαρίζει ασφαλιστικές εισφορές στους εργοδότες και να βάζει …πρόστιμα 200 ευρώ στους εργαζόμενους που υποκύπτουν στους εργοδοτικούς εκβιασμούς! Δείτε το και πείτε μας αν μπορεί κανείς να συμπορευτεί με τις δυνάμεις που εξέθρεψαν και εκθρέφουν ακόμη στους κόλπους τους τέτοιους συνδικαλιστές, και πώς μπορεί αν το κάνει να πάει να βοηθήσει στην οργάνωση εργαζομένων που αυτή τη στιγμή, εδώ στο νησί μας στη Λέσβο, σε υπηρεσίες καθαριότητας, σε ξενοδοχεία και αλλού, υποχρεώνονται μέχρι και να επιστρέφουν στους εργοδότες τους 200 και 300 ευρώ από τον μισθό τους που καταβάλλεται σε τραπεζικό λογαριασμό! Αυτοί που χτες πανηγύριζαν υποκριτικά για την καθιέρωση αυτής της «ριζοσπαστικής αλλαγής» που εξασφαλίζει τάχα τον εργαζόμενο, αύριο θα προτείνουν πολύ απλά την κατάργηση αυτής της διαφοράς των 200 και 300 ευρώ, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά…
Τα συμφέροντα των εργαζόμενων βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση
με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών
Το ΠΑΜΕ καλεί σε ταξικό μέτωπο και οργάνωση των εργαζόμενων σε κάθε τόπο δουλειάς σε ιδιωτικό και σε δημόσιο τομέα και σε συντονισμό στην κατεύθυνση της αντίστασης στα βάρβαρα μέτρα. Στον αγώνα αυτό έχουν θέση όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το κόμμα που ψήφισαν και τα ιδεολογικοπολιτικά πιστεύω τους, που όμως αντιλαμβάνονται μια απλή και μεγάλη αλήθεια. Ότι τα συμφέροντα των εργαζόμενων βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών που ιδιοποιούνται τον κοινωνικό πλούτο και κυριαρχούν στο αστικό κράτος. Μόνο όταν τα εργατικά συνδικάτα είχαν γραμμένα στις σημαίες τους αυτή την απλή και μεγάλη αλήθεια μπόρεσαν να πετύχουν σημαντικές και μεγάλες κατακτήσεις, μπόρεσαν να βελτιώσουν τη θέση της εργατικής τάξης. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια την καταλάβαιναν οι παππούδες μας που συχνά ήταν αγράμματοι ή ήξεραν λίγα κολλυβογράμματα, αλλά αντιλαμβάνονταν ότι το κεφάλαιο υποχωρεί μονάχα όταν φοβάται, και φοβάται μονάχα όταν έχει απέναντί του ένα εργατικό κίνημα που δίπλα στα αιτήματα για το μεροκάματο και την εργάσιμη μέρα έχει γραμμένο στις σημαίες του το σύνθημα για την κατάργηση της κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Αυτοί οι παππούδες πέτυχαν τις νίκες και τις κατακτήσεις που σήμερα ξεθεμελιώνονται, και σήμερα το δικό τους μήνυμα είναι το αληθινά επίκαιρο, κι όχι οι τάχατες μοντέρνες κορώνες των συνδικαλιστών της ταξικής συνεργασίας που τις τελευταίες δεκαετίες οδηγούν το εργατικό κίνημα από ήττα σε ήττα.
Οργάνωση και πάλη σε κάθε κλάδο, σε κάθε τόπο δουλειάς. Πλατιά και πραγματικά δημοκρατική συζήτηση στη βάση κάθε σωματείου, τέλος στα σωματεία σφραγίδες, ζωντάνεμα της δράσης με λαϊκές συνελεύσεις, εξορμήσεις παντού στα άβατα της εργοδοσίας και της απεργοσπασίας, κι ας ενοχλούνται οι διάφοροι διευθυντές της Άλφα Μπανκ, αλλά και δυστυχώς και ορισμένοι πρυτάνεις που θίγονται από την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και όχι από τα λουκέτα που ετοιμάζει για το ίδρυμά τους η κυβερνητική πολιτική…
Πραγματική κλιμάκωση του αγώνα όλοι στη 48ωρη απεργία
Αυτό είναι το μήνυμα του ΠΑΜΕ. Και καθήκον μας είναι το μήνυμα αυτό να φτάσει σε κάθε τόπο δουλειάς, ειδικά σήμερα που κάτω από την ασφυκτική πίεση των ταξικών δυνάμεων οι τελευταίες μέρες, οι ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ εδέησαν να κάνουν αυτό που είναι αυτονόητο: να προκηρύξουν 48ωρη απεργία την ημέρα που θα κατατεθεί το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο στη Βουλή. Ας μη γελιόμαστε όμως: γι’ αυτούς, η απόφαση αυτή δε συνιστά καμιά κλιμάκωση, θα κάνουν τα πάντα για να μας πουν: «Να είδατε που δεν πέτυχε η απεργία;». Εμείς, με τη καθημερινή μας δράση παντού μπορούμε να την κάνουμε πραγματική κλιμάκωση του αγώνα, ένα σημαντικό βήμα για να πάνε οι εργαζόμενοι και ο λαό μας μπροστά και να μη βυθιστούν στο σκοτάδι. Απέναντι στον νόμο της ζούγκλας που θέλουν να επιβάλουν σε όλες τις πλευρές της ζωής μας, το σύνθημά μας, που τόσο ενοχλεί τις άσπιλες και αμόλυντες ψυχές των αστών δημοσιολόγων, το «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αποκτά άλλη διάσταση σήμερα, και γίνεται φάρος ελπίδας για κάθε εργαζόμενο, για κάθε έντιμο άνθρωπο που θέλει πραγματικά να σώσει το μέλλον των παιδιών του και να μην το θυσιάσει στον νέο Μολώχ της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
