Όσο περισσότερο πλησιάζουμε στην «επόμενη μέρα» της οικονομικής κρίσης τόσο περισσότερες θα είναι οι επιβεβαιώσεις ότι η ένταση της εκμετάλλευσης αποτελεί όρο της ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Όσα ιδεολογήματα κι αν εφεύρει η κυβέρνηση περί «δίκαιης ανάπτυξης» σε ένα άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα, προκειμένου να στρατεύσει το λαό στους στόχους του κεφαλαίου, η συντήρηση και επέκταση του αντεργατικού οπλοστασίου που έχουν στα χέρια τους οι καπιταλιστές, είναι το βασικό «κρατούμενο» για το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Αυτό, όμως, δεν είναι το μόνο. Συνοδεύεται από το ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων και το τσεκούρι στις συντάξεις, τη φοροληστεία και τη «διεύρυνση» της φορολογικής βάσης με «εισοδηματίες» των 400 ευρώ, τους «αυτόματους κόφτες» στις δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, συνολικά τη «δημοσιονομική πειθαρχία», που διασφαλίζεται άλλωστε από τα ευρωπαϊκά εξάμηνα και τα άλλα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ. Πλάι σε όλα αυτά υπάρχουν και οι πρόσφατες δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι ο λαός θα πληρώσει μέχρι δεκάρας όσα χρωστάει το κεφάλαιο.
Ο λαός έχει πείρα για να κρίνει τι σημαίνουν όλα αυτά για τη δική του ζωή και πόση σχέση έχουν με τις δικές του σύγχρονες ανάγκες. Αποδείχτηκε ότι το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές – λαϊκές ανάγκες, αλλά εξ ορισμού τις αντιστρατεύεται.
Πολύ περισσότερο, οι στόχοι της αστικής τάξης για την προσέλκυση κεφαλαίων στους κλάδους αυτούς, με «χαρτί» τη γεωγραφική θέση και τη συμμετοχή στην ΕΕ, αντικειμενικά κάνουν τη χώρα «κόμβο» των αντιθέσεων ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, «κόμβο» των αντιτιθέμενων επιχειρηματικών σχεδίων μονοπωλίων και ενεργειακών «κολοσσών».
Να και γιατί η λεγόμενη «επιστροφή» της χώρας πηγαίνει χέρι – χέρι με την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, όπως αυτή «σφραγίστηκε» από το ταξίδι του πρωθυπουργού και του μισού Υπουργικού Συμβουλίου στις ΗΠΑ την περασμένη βδομάδα.
Το ζήτημα για το λαό είναι ότι όπως και την κρίση έτσι και την ανάκαμψη των καπιταλιστών καλείται να την πληρώσει ο ίδιος. Η προσπάθεια, λοιπόν, των αστικών επιτελείων και της κυβέρνησης να στρατεύσουν το λαό στους στόχους των καπιταλιστών, πρέπει να πέσουν στο κενό. Να πεισμώσουν, να αγανακτήσουν τις λαϊκές δυνάμεις και να τις οδηγήσουν στην απέναντι όχθη: Στη συμπόρευση με τους Κομμουνιστές για τη διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους.
