Ο πρώτος μήνας του νέου χρόνου πέρασε, και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στο 2018, τόσο περισσότερο αποκρυσταλλώνεται το σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για τη χρονιά, που από όλους τους χαρακτηρίζεται αρκετά «κρίσιμη». Αστικά επιτελεία και κόμματα, η κυβέρνηση, η μεγαλοεργοδοσία πλασάρουν αυτόν το σχεδιασμό, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα στους εργαζόμενους να ξεχάσουν όσα έχασαν τα περασμένα χρόνια της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.
Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αναλάβει την «ιδιοκτησία» του προγράμματος, να καταρτίσει πλάνο για τη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» και μετά την τυπική λήξη του μνημονίου. Πρόκειται για σχεδιασμό εμπέδωσης του τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων, με μέτρα που έχουν ορίζοντα δεκαετιών, που κάνουν μόνιμες τις «προσωρινές» (σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα) θυσίες της εργατικής τάξης για να περάσει η καπιταλιστική κερδοφορία σε μεγάλους ρυθμούς ανάκαμψης. Οι βιομήχανοι άλλωστε ξεκαθαρίζουν με κάθε ευκαιρία ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση «πισωγυρίσματος» και ότι οι αντεργατικές ανατροπές δεν αμφισβητούνται, καθώς αυτό θα διαταράξει τη «θετική πορεία» της οικονομίας.
Τα ίδια σχέδια προβλέπουν την τροφοδότηση των μονοπωλίων με «ζεστό» χρήμα και διευκολύνσεις, με κάθε είδους «κίνητρα» για επενδύσεις, όπως φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις «απασχόλησης», δηλαδή τζάμπα εργατικό δυναμικό, βγαλμένα όλα από τις θυσίες διαρκείας του λαού. Από το πλάνο αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει η θωράκιση του τραπεζικού συστήματος, ώστε να τροφοδοτήσει το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης, που περνά μέσα και από τη γενίκευση των πλειστηριασμών λαϊκών σπιτιών, τον εκβιασμό για την αφαίμαξη του εισοδήματος των εργαζομένων.
Στο φόντο της προετοιμασίας για την «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου εντάσσεται και ο ρόλος πρωτοκαθεδρίας που αναλαμβάνει η κυβέρνηση στους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στην περιοχή. Η ανάληψη ρόλου «μεντεσέ» στην «πύλη» της όξυνσης των ανταγωνισμών της περιοχής, οι φιλοδοξίες ανάδειξης της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων, στόχοι και ρόλοι που εμπνέουν την αστική τάξη, περνάνε αυτές τις μέρες μέσα από τις διαπραγματεύσεις για το όνομα της ΠΓΔΜ, με κύριο στοιχείο τις βιασύνες για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Δυτικά Βαλκάνια, για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Σε αυτό το «εθνικό» σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιτάξουν τον δικό τους μαχητικό, ανατρεπτικό σχεδιασμό.
Είναι ώρα λοιπόν οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα και να μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη. Να συνειδητοποιηθεί από περισσότερους εργάτες, λαϊκούς ανθρώπους, ότι το μοναδικό αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η πολιτική του ΚΚΕ, ότι εκεί μπορούν και πρέπει να «ακουμπήσουν» όσοι προβληματίζονται, όσοι λένε με αγωνία «κάτι πρέπει να γίνει» και αντιλαμβάνονται ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή.
